The Monotrol Kid - Songs boven show

Ancienne Belgique, Brussel, 3 juni 2014

Ooit werkte hij voor een bedrijf dat heftrucks maakte (vandaar de bandnaam), maar wie The Monotrol Kid op het podium zag staan van de AB Club kreeg de indruk dat hij daar geboren was.

Met Misty Morning Song verjoeg de band de nevels over de vraag hoe de nieuwe plaat live zou klinken. Dat bleek behoorlijk gespierd te zijn. Frontman Erik Van den Broeck verzamelde dan ook drie door de wol geverfde muzikanten rondom hem die zonder veel show, maar wel bezield stonden te spelen.

Voor de oudere fans bleek dat nog het meest uit de twee songs die ooit nog op ‘What About The Finches’ stonden, de debuutplaat uit de tijd dat The Monotrol Kid nog een eenmansproject was. The Horse Ride en Ballad For The Mountains kregen zo een snijdende solo van Dries Vanhove mee en Stone Skyway ontpopte zich helemaal tot stevige rocksong.

Niet dat meteen Armageddon werd aangekondigd (dat was meer iets voor Bad Religion dat beneden speelde), maar de evolutie was overduidelijk én toe te juichen, want het was net in de stevigere nummers dat The Monotrol Kid ons wist te overtuigen.

Dit gezegd zijnde, willen we het ook meteen weer relativeren. Het intieme Greenville, ook al van ‘What About The Finches’ en geschreven voor zijn dochter, was niet alleen een publiekslieveling. Ook wij werden er door geraakt.

Dat kwam niet het minst door de ontwapenende, doodeerlijke bindteksten waarin Van den Broeck zijn bitterzoete, maar nooit kwetsende humor etaleerde. Zo vertelde hij dat zijn dochter vroeger altijd eiste dat hij Greenville aankondigde als haar nummer. Toen ze ouder werd, mocht dat niet meer. Er volgde een deal: de dag dat hij haar van school mocht afhalen in een roze trainingspak, zou hij het niet meer doen.

Ook over zijn liefdesleven en zijn arbeidsloopbaan kwamen we wat te weten. Zo bleek Try een brief aan een andere vrouw te zijn en waren de kwetsende woorden van een vorige baas het zetje dat hij nodig had om muzikant te worden. Het leverde ook Way To Go op.

In het midden van de set zakte onze concentratie een beetje, maar The Merchant haalde ons weer bij de les en na oudje Little Boy kwam het sterkste deel met Tuscan Moon en The River Song.

Tuscan Moon zou in een rechtvaardige wereld al duizenden keren over de toonbank zijn gegaan. Dat zou ook helpen om de kosten die gemaakt werden voor dat nummer terug te verdienen. Het werd geschreven ter gelegenheid van een huwelijk in Toscane. Van den Broeck zou het daar ook spelen. Hij trok naar Italië, overnachtte in hetzelfde hotel als waar een week eerder Elvis Costello verbleef, trok bleek weg toen hij de rekening zag en hoorde de bruid ’s avonds zeggen dat het toch niet nodig was om het lied te spelen.

Een ander zou het nummer weggooien, maar underdog Van den Broeck realiseerde zich maar al te goed wat de potentie van deze song was. The Monotrol Kid speelde het vanavond dan ook nog een tweede keer (als laatste bis).

Voor we aan de bisronde toe waren, kregen we echter nog andere pareltjes als Home (over thuis komen, maar het zou ook – gelet op de alzheimer light van Vanhove en Van den Broeck – over een ouderlingentehuis kunnen gaan), This Man en Your Voice.

Tijdens de verdiende bisronde kregen we nog drie songs die een overzicht gaven van de carrière van The Monotrol Kid: Stone Skyway (‘What About The Finches’), Almost (‘Today Was A Good Day’) en zoals gezegd, een tweede keer Tuscan Moon (zowel op ‘The Merchant’ als op ‘My Talk My Song’).

Eén conclusie durven we zeker te trekken: The Monotrol Kid is een volwaardige band nu en eentje die beschikt over een aantal zeer sterke songs. Hip zal de groep wel nooit worden, maar wie songs boven show verkiest, vindt hier zeker zijn gading.