Noah And The Whale - Het hokjesdenken voorbij

Ancienne Belgique, Brussel, 5 oktober 2011

Is het om aan te tonen dat ze zich niet in een hokje laten duwen? Noah and the Whale gebruikte een soort van zwart-witte Mondriaan als achtergrond vanavond in de AB. Het klopt ook wel. De band rockt niet hard genoeg om de echte rockfan te bekoren, is niet folky genoeg voor de folkies en niet poppy genoeg voor de hitparade al lijkt zanger Charlie wel een beetje op Mika. Toch liep de grote zaal van de AB lekker vol met een publiek dat varieerde van mannen met meer haar in hun neus dan op hun hoofd tot meisjes waarvan de hormonen zich nog maar pas beginnen te roeren.

Al die mensen ontdekten de voorbije drie jaar dat Charlie Fink en co over een magistraal muzikaal vakmanschap beschikken en in geen tijd evolueerden naar een echte topact, die zijn folk opsmukt met streepjes electronica. Bovendien tellen ze met Matt "Urby Whale" Owens een echte rockbassist in hun rangen.

In het begin van de set ging de bas even in het rood, maar eens Give A Little Love en Just Before We Met gepasseerd waren en de eerste herkenningskreetjes weerklonken bij Life is life was het volop genieten. Fink charmeerde door in het Nederlands, het Frans en het Engels het publiek te bedanken en een lofzang op Brussel af te steken. Als we hem mochten geloven, kocht hij zijn jasje nog vandaag in onze hoofdstad.

Zijn sokken waren duidelijk wél Brits. Heel de band was piekfijn uitgedost, compleet met colbertje, purperen bretellen en das. Waren ze samen gaan shoppen? Ook muzikaal klonken ze als een goed gesmeerd systeem. Eén keertje maar ging het fout toen Fink iets te lang deed over een gitaarwissel en drummer Michael de drumintro van Bue Skies opnieuw moest inzetten.

Zo bereikten we "dat deel van de set waar we wat gas terugnemen en wat romantiek inbrengen om straks te eindigen in een onvermijdelijk feestje.", aldus een zelfverzekerde Fink. Hij hield woord. Tonight's The Kind Of Night denderde door de zaal als een TGV om onmiddellijk over te gaan in het bruisende 5 years Time, My Door Is Always Open en Waiting For My Chance To Come. Van ons mocht het de laatste dag op aarde zijn na L.I.F.E.G.O.E.S.O.N. Dat werd het alsnog niet, maar dit was wel het eind van de eigenlijke set.

Veel groepen laten hun set pas ontploffen bij de bisnummers, maar Noah and the Whale gebruikten ze om af te sluiten in pure schoonheid. Even kreeg de fiddle van Tom Hobden de hoofdrol in het rustige Old Joy. Definitieve afsluiter werd het zes minuten durende The First Day of Spring.

Noah and The Whale zitten duidelijk nog niet in de herfst van hun carrière. Dit was de tweede keer dat ze in de AB stonden. Vorige keer in de Club, nu in de grote zaal. Bij de volgende passage in België zal ook die locatie wellicht te klein zijn.