Widowspeak - Plum
Captured Tracks Records
Zoek een Europese recensie op over één van de vorige vier platen van het Amerikaanse duo Widowspeak en je vindt vast iets als: “We hadden er nog niet van gehoord”, “Onbekende naam” of “Tot nu toe goed verborgen”. De saus van dit NY-duo lijkt in dit continent maar niet te dikken. We hebben anders ons best gedaan. Want wij zijn ontzettend grote fan van zowel de eerdere platen van dit combo als het vorig jaar verschenen solowerk van grondlegger Robert Earl Thomas. En we leggen de lat hoog.
Wat je wel vaak zal tegenkomen in andere besprekingen, zijn vergelijkingen met Hope Sandoval, zangeres van wijlen Mazzy Star. Niet onterecht natuurlijk, gezien de duistere, mysterieuze zweefzang van Molly Hamilton en de sfeervolle zweefpartijen die haar wederhelft daar muzikaal rond breidt. Het grote verschil: Robert Earl Thomas duikt in de wereld van blues en Americana en dat geeft Widowspeak net dat tikkeltje extra Amerikaanse kruiding.
Voor deze vijfde plaat mikt Widowspeak op negen songs. Het duo verwent met een geheel van streelzachte, niet al te complexe nummers waarin de gitaarpartijen van Earl Thomas mooi blenden met hese, wat duister zwevende en zwoele zang van partner Molly Hamilton. En deze toverformule blijft maar scoren. Wat een fantastische en betoverende sfeermuziek!
Toegegeven, eerst zaten we even op het foute spoor. ‘Plum’ begint immers met een aantal uptempo songs die zich laten drijven door nogal vlakke, vlotte ritmes en die breken met de mysterieuze, emotioneel geladen en soms zelfs broze songs van dit duo. Een fout die op de B-kant van dit album zeker wordt rechtgezet.
Uit deze muziek spreekt immers een precaire liefde: die tussen zang en gitaar, man en vrouw. Evenwaardig. Liefde die soms zelfs durft open te bloeien in pure passie in less-is-more-settings van akoestische gitaar met hoge tokkelnoten, weemoedige slides en een feeënzang die herhaaldelijk “even true love” aankondigt.
Vaak kleurt de band zijn songs net wat breder en met meer sporen en studiotrucjes in, alsof echt een volwaardig gezelschap aan het woord is. En dan komen we op drie parels van songs uit die je gewoonweg MOET meegenomen hebben. Vooreerst een shoegaze-achtig, heerlijk neerslachtig Breadwinner, dat de spirit van Mazzy Star effectief zonder moeite doorzet (en zelfs overschrijdt). Ten tweede is er de ode aan Amy met zo’n persistent laag ritme en inkleuring van donkere pianotoetsen dat je in een psychedelische roes belandt en ten slotte volgt nog de afsluiter van dit album, een geheel van piano en slepende scapes dat langzaam aanzwelt en een onderhuidse sterkte krijgt die net niet tot een hoogtepunt komt.
Even leek het anders, maar Widowspeak heeft opnieuw een kanjer van een sfeerplaat gemaakt. Eentje die misschien nog meer mag rijpen dan de voorgangers en om voorzichtig van te nippen, zoals een sterke, doorleefde Pomerol. Doe daar nog die erg mooie, Margitte-achtige hoes bij en u heeft echt geen reden meer om deze band te negeren!