Widowspeak - Expect The Best

Captured Tracks Records

“Life’s like a box of chocolates, you never know what you’re gonna get,” zei de moeder van Forrest Gump. En uit ervaring weten we dat je toch elke keer weer hoopt dat je de lekkerste praline eruit zal pikken, ook al tast je elke keer weer fout.

Expect The Best

Dat gevoel lijken Molly Hamilton en Robert Earl Thomas van Widowspeak te hebben op ‘Expect The Best’, het vierde studioalbum van het duo dat voor de gelegenheid werd uitgebreid tot een heuse viermansband. Dat waren ze na hun debuutplaat ook al eens, toen Michael Stasiak en Pamela Garavano-Coolbaugh nog deel uitmaakten van de live-bezetting, maar dit keer werd de plaat opgenomen met zijn vieren en dat is een primeur.

Nieuwe leden van de band zijn drummer James Jano en bassist Willy Muse. Zij injecteerden de plaat met een flinke dosis energie, wat meteen een markant verschil is met de vroegere albums die veel luchtiger klonken. Uiteraard kent de plaat ook vele, subtiele momenten, maar vier muzikanten in de studio leverde als vanzelf meer dynamiek op. Producer Kevin MacMahon (Swans, Real Estate) moest die gewoon vangen.

Hamilton schreef de nummers voor de plaat, toen ze terug in haar geboortestreek rond Tacoma, Washington woonde, terwijl Widowspeak daarvoor opereerde vanuit New York en Brooklyn. Het thuiskomen deed haar naar zichzelf kijken; naar haar twijfels, maar ook naar de dingen die haar hoop geven. Zo heeft ze het in het prachtige Dog over haar neiging om steeds weer weg te vluchten, over haar rusteloosheid, altijd op zoek naar een betere praline.

Tweede single, When I Tried, gaat dan weer over hoe moeilijk het is om telkens weer te proberen om inspanningen vol te houden, vooral wanneer haar verwachtingen niet meteen ingelost worden of wanneer ze aan zichzelf begint te twijfelen of haar inspanningen wel tot iets zouden leiden. Je hoort haar verscheurdheid in de rammelende gitaren en in haar zuchtende stem.

Want vergis je niet: ook al is Widowspeak nu een kwartet, het blijven de observaties en gedachten van Hamilton die de stof leveren voor de teksten. En ook muzikaal blijft de band zich ophouden in het midden tussen slowcore, dreampop en shoegaze.

Hamilton heeft zoals steeds heel wat te vertellen en dit keer verbloemt ze niets, ook al is ze moeilijker verstaanbaar dan op vorige platen. Ze houdt de schijn niet hoog en is kritisch voor sociale media op de titeltrack,  spot met de westerling die de hele wereld wil gezien hebben in opener Dream en lacht met zichzelf in het korte Good Sport. Haar kompanen kleuren de songs in met de intensiteit die de songs vereisen; van teder tot stuwend.

‘Expect The Best’ is een eerlijke, maar donkere plaat geworden. Laat die herfst maar komen dus.

28 augustus 2017
Marc Alenus