Wardrobe - Jason

Eigen beheer

Liefhebbers van de “Nowhere Now-Wardrobe” zullen moeten slikken nu Johan Verckist zijn bekommernis over de toekomst deelt.

Drie jaar zijn er verstreken sinds Wardrobe het debuutalbum ‘Crawling’ uitbracht vol melancholische songs. En sindsdien is het geluid van de band, die startte als het individuele project van frontman Verckist, er niet kleiner op geworden. Op de vorige plaat ‘Giving Up A Ghost’ stonden ook al paar stevigere songs zoals Off The Reel en Distance, maar op de derde plaat deelt de band haar toekomstbeeld en dat is soms donker en apocalyptisch.

Helemaal als een verrassing komt dat ondertussen niet meer. Toen de band eind maart van dit jaar dit album aankondigde met de single Goldilocks, was het al duidelijk dat dit keer het gaspedaal zou ingedrukt worden. De song verwees trouwens naar het "Goldilocks Principle", dat ervan uitgaat dat er na zekere tijd altijd structuren zullen ontstaan vanuit chaos.

Daarmee verwees Wardrobe ook meteen naar de manier waarop deze songs tot stand kwamen. Verknipte beats, samples, stemeffecten, overstuurde drums en gitaren,… allemaal zijn het elementen van de chaos waaruit dan uiteindelijk deze songs ontstonden.Tweede single Dead End Kids, waarover je hier alles kan lezen, was zo mogelijk nog straffer dan Goldilocks, dat het nochtans tot 'Hotshot' op StuBru schopte. OK, hij klonk een beetje als iets van Balthazar, maar dan ook minstens even straf.

Met Vexed Question, de derde single, keerde de band even terug naar een meer vertrouwd geluid dat ook te horen is op Walk Away, Nail House en Cardboard City, maar dan toch ook een tikkeltje anders, omdat ze ook wat van de eerder genoemde elementen bevatten. En dat is zeker ook het geval met Sugar Pyramids, de vierde single die op een vette groove, recht naar de release van het album dreef. Een plaat die werd opgenomen door Damien Vanderhasselt (Millionaire, Mintskov) in een productie van Verckist zelf. De mix werd in handen gelegd van de ervaren Staf Verbeeck.

Het resultaat is, zoals aangekondigd, het hardste album dat Wardrobe al gemaakt heeft. Wie daar nog aan twijfelt, moet maar eens naar opener Vaudeville luisteren, dat nog enigszins ingehouden start met een dronken piano, maar na dik twee minuten uitbarst in een kakofonie die je eerder aan het eind van een album verwacht. Aan het eind staat er nog zo’n knoeperd van een track: het funky Under The Punches dat een fundament heeft van gewapend beton, bijeengestampt door een bas als een trilwals en doorweven met stevige gitaren.

Nail House, dat dobbert op op een dubbeat, het psychedelische Walk Away en afsluiter Cardboard City liggen iets meer in het verlengde van Vexed Question, maar de indruk van een erg stevige plaat blijft bestaan. Benieuwd hoe hard Wardrobe live zal gaan, eens het weer mag!