Tiny Ruins - Ceremony

Ba Da Bing

Het verdriet om een miskraam uit 2017 weerhield Holly Fullbrook er lang van om deze nummers af te werken. Gelukkig zijn ze er nu.

Toen Fullbrook, frontvrouw van Tiny Ruins zwanger werd, eind 2017, was ze aan het werk voor ‘Olympic Girls’, het derde album van de band dat uitkwam begin 2019. We zagen haar later dat jaar ook aan het werk in de Botanique. Wat we toen niet wisten (en eigenlijk maar deze week te weten gekomen zijn) is dat Fullbrook met die tournee niet alleen dat album promootte, maar ook een miskraam verwerkte.

In de aanloop naar het album was ze destijds al aan het werk aan nieuw materiaal. Liedjes die vooral geïnspireerd werden door de omgeving rond Manukau Harbour in Tāmaki Makaurau (Nieuw-Zeeland), een natuurlijke haven vol wildlife in de buurt van Fullbrooks geboorteplaats en de plek waar ze woonde ten tijde van de zwangerschap.

Het was een gelukkige tijd, die echter werd ontsierd door het verlies van de baby. Toen Fullbrook er jaren later toch toe kwam de liedjes af te werken en ze voor het eerst liet horen aan haar bandleden, klonken die dan ook erg fragiel en kwetsbaar. Maar bassiste Cass Basil, die wordt vernoemd in Seafoam Green, Alex Freer en Tom Healy zijn niet zomaar een band, maar ook dierbare vrienden van Fullbrook en in hun handen transformeerden de nummers.

Wees dan ook niet verbaasd dat de plaat opent met een vrolijk huppelend Dogs Dreaming, een nummer geïnspireerd door Wilber en Tansy, twee geadopteerde honden. Fullbrook observeerde hen vertederd toen ze sliepen en vroeg zich af waarover ze zouden dromen. Het resultaat is het meest vrolijke nummer van Tiny Ruins ooit.

Wat volgt, is meer vintage Tiny Ruins: kabbelende, folky nummers die voelen alsof ze opgetrokken zijn uit het water en de modder van Manukau Harbour en door de rustige aard troostend werken. Vooral Diving & Soaring geeft je het gevoel mee op stap te zijn met Fullbrook doorheen het natuurreservaat.

De kracht van de natuur zit ook vervat in dit album. De hemel is niet altijd blauw en de stroming is soms sterk in Manykau Harbour. Dat gevoel zit vervat in Dorothy Bay, Earthly Thing en In Light Of Everything. Maar alles komt goed in afsluiter The Crab / Waterbaby, eigenlijk het begin van deze prachtige plaat, want het is hierin dat Fullbrook beseft: “I need a ceremony / I need a ritual”. Iets om dat verlies een plek te geven. En een mooiere plek dan deze plaat is ondenkbaar.