Tiny Ruins - Olympic Girls

Marathon Artists

Op het derde album komt Tiny Ruins volledig tot bloei.

Het is nog erg vroeg in het jaar, maar toch toont de Nieuw-Zeelandse band Tiny Ruins reeds al zijn pastelkleurige bloesems. Frontvrouw Hollie Fullbrook blonk altijd al uit in mooie overpeinzingen, ingekleurd met gitaar en voorzichtige percussie en synthlijntjes, maar haar muziek was zo fluisterend dat ze door de buitenwereld amper opgepikt werd, behalve dan binnen de folkwereld.

Dit zou wel eens kunnen veranderen met dit derde album waarop de band het muzikale palet uitbreidt. Het is geen "elektrische Dylan-revolutie", die de fans zal wegjagen, maar een mooie, natuurlijke evolutie. Je krijgt nog altijd de indruk dat ze jou persoonlijk haar diepste gedachten en observaties toevertrouwt.

Dat de plaat opent met drie singles helpt ook om de brug over te steken van de stille oever waarop de twee eerste platen ontstonden naar de iets drukkere kant van het water, waar je samen met Fullbrook over de pier mag wandelen terwijl zij je haar bespiegelingen vertelt. Eerst krijg je het ietwat wrange titelnummer over een man die iets heeft mispeuterd met kleine meisjes, maar toch op één of andere manier nog krediet krijgt van zijn verbitterde geliefde. Met houtblazers, een extra gitaar en een schuifelende bas toonde dit nummer meteen aan wat we van deze plaat mochten verwachten.

Dat was minder het geval met How Much, de eerdere single, en ook met School Of Design, dat wat deed denken aan Me At The Museum, You In The Wintergardens, het topnummer uit de vorige plaat. Die klinken als vintage-Tiny Ruins, maar de eerste song die Fullbrook voor deze plaat schreef, One Million Flowers, klinkt duidelijk anders.

Het drievierde-ritme geeft een effect van actie-reactie, wat nog onderstreept wordt door het orgeltje, de wat gruizige gitaar en de diepgonzende floortoms. De ah-aahs van het koortje zorgen dan weer voor een frisse bries en wanneer de song na twee minuten instort en enkel de staande bas en wat gitaarplukken overblijven, hou je je adem in van de spanning. De verlossing in de vorm van de weelderige melodie die volgt, is warm en deugddoend.

Het is in dit spel tussen warme zachtheid en wrange spanning dat Tiny Ruins meester is, zowel muzikaal als in tekst. Neem nu die van nieuwste, sprankelende single Holograms: “I saw the grim reaper / And I gave him the slip / Saved by a Darth Vader novelty helmet / But how will I find you again / When all I'm seeing are stars?”

Kore Waits In The Underworld neemt je wiegend mee, My Love Leda doet wat denken aan een mooie Beatles-ballade tot Fullbrook invalt en Stars, False, Fading is nog een voorbeeld van de meer zelfverzekerde sound van Tiny Ruins anno 2019. Er valt op deze plaat zoveel te ontdekken dat we er nog wel even zoet mee zijn.

De betoverende stem van Fullbrook, haar subtiele, beeldrijke en poëtische taal en de straffe, muzikale omkleding maakt van deze plaat ongetwijfeld de beste van deze band en dat betekent heel wat.