The Weather Station - The Weather Station

Paradise Of Bachelors

Twee jaar na ‘Loyalty’, de plaat die haar een nominatie opleverde voor een Polaris Prize, is Tamara Lindeman terug met een vierde album en een compleet ander geluid.

Toegegeven, ook wij hebben The Weather Station vroeger het label “folk” opgeplakt bij ontstentenis aan een beter etiket, maar die term dekte nooit de volledige lading en dat is zeker het geval bij deze vierde, naamloze plaat die door Lindeman zelf haar “rock-‘n-roll-plaat” wordt genoemd.

Verwacht geen wijdbeens gespeelde gitaarsolo’s. De term rock-‘n-roll slaat eerder op de attitude, waarmee Lindeman deze plaat maakte, dan op het geluid. In tegenstelling tot vorige albums nam ze dit keer de touwtjes zelf in handen, speelde ze de meeste gitaarpartijen zelf in, schreef ze zelf alle snaararrangementen (luister naar die in You And I (On The Other Side Of The World!) en blikt ze op de hoesfoto vrank en vrij de camera in. Wat een contrast met ‘Loyality’ waarop ze met haar rug naar de camera poseerde voor de hoes.

Dit keer huldigt ze het adagium “Sisters are doing it for themselves” dus en dat pakt heel goed uit, ook al heeft ze – net als Father John Misty op zijn laatste ­– heel veel woorden nodig in vergelijking met de vorige platen. Maar die teksten zijn van een dergelijke kwaliteit, zowel qua inhoud als van poëtisch gehalte, dat de lengte nergens stoort. In tegenstelling tot Onze Vader, komt ze ook nergens prekerig over, ook al raakt ook zij politiek gevoelige thema’s aan als de klimaatopwarming (Complicit en The Most Dangerous Thing About You) en feminisme (Free  en Power).

Dat Lindeman nergens prekerig klinkt, ook al noemt ze ons allemaal medeplichtig aan de opwarming van de aarde, komt omdat ze ook eerlijk en ontwapenend zichzelf en haar (mislukte) relaties onder de loep neemt. Zo heeft ze het onder andere over haar eigen psychische problemen in Kept It All To Myself en Impossible. “Kind faces would change on me / eyes and nose and mouth, unfamiliar assembly”, klinkt het openhartig in de eerste terwijl ze in de tweede zingt: “I felt unnatural in the blue light of dawn / I left the house in shadow / and my mind went on and on.”

In de vooruitgestuurde, bitterzoete single Thirty bezingt ze een fout gelopen relatie. “That was the year I was thirty / that was the year that you were thirty-one / that was the year that we lost our one”, klinkt het vol spijt. En toch is de song geen klaagzang. Daarvoor ligt het ritme veel te hoog, jaagt het orgeltje te fel, klinken de gitaren te gespierd en pompen de drums als de motor van een vrachttrein.

Opener Free maakt de overgang tussen ‘Loyality’ en deze plaat, maar zelfs hier vind je al nieuwe, spannende elementen zoals de wat griezelig klinkende outro waarin violen en piano een vreemdsoortig duet aangaan. Elders verweeft ze die violen knap met een glinsterende gitaar. In An Hour heeft dan weer een simpel, maar uiterst effectief pianothemaatje en de slotsong, The Most Dangerous Thing About You is live opgenomen, dicht bij de microfoon zodat je haar stoel hoort kraken en haar vingers over de snaren hoort schuiven.

‘The Weather Station’ is een prachtplaat geworden: divers, eerlijk, meeslepend en ja, ook een beetje rock-‘n-roll.