The Weather Station - Loyality

Paradise Of Bachelors

Plaatjes die de tijd stil zetten, die voelen als zacht zomers gras waarop het heerlijk naar de wolken staren is. Zo eentje is ‘Loyalty’ van The Weather Station.

The Weather Station, dat is eigenlijk de Canadese nachtegaal Tamara Lindeman. Al mag er af en toe een ander vogeltje meefluiten op haar platen. Dit keer is dat vooral multi-instrumentalist Afie Jurvanen (de frontman van Bahamas waarmee ze eerder al een een cover opnam van Don’t You Want Me van The Human League), maar ook Jeremy Strachan (bas klarinet, klarinet, sax en fluit) en Anthony Wallace (viool) leveren hun bijdrage.

Samen met Jurvanen en technicus Robbie Lackritz trok Lindeman naar een winters Parijs waar ze samen de hand legden aan deze elf intimistische folkliedjes waarbij je zo de regen op het negentiende-eeuwse vensterglas van de La Frette Studios ziet parelen terwijl de boten op de Seine traag voorbij varen.

Met een heldere blik observeert Lindeman vrienden en familieleden en schetst hen met een paar impressionistische lijnen tekst waarrond een lijst van zacht kabbelende instrumenten wordt gelegd. Het levert elf liefdevolle en intieme portretjes op.

“I Feel like I’m seeing double, all joy and all trouble”, klinkt het in Floodplain en een vriend antwoordt: “Be careful, be graceful, glad or thoughtful / Don’t move too fast”. En het zou zo maar een gesprek kunnen zijn tussen Lindeman en Jurvanen, die het hebben over hoe de plaat moest klinken. Want zo klinkt ze dus: voorzichtig, maar ook vol gratie, voorzichtig blij en overpeinzend en zeker niet te snel.

Door song in song uit voor hetzelfde wandeltempo te kiezen, slagen Lindeman en Jurvanen erin om een intense sfeer te creëren waarin maar spaarzaam ruimte is voor kleine details die er uitspringen zoals een plotse gitaarpluk, een harteklop van een drum, een pianotoets,…

Naarmate de plaat vordert, keert de blik van Lindeman steeds dieper in zichzelf; als een mijnwerker van de ziel delft ze herinneringen aan haar vroegere zelf (Like Sisters en Tapes) en begane fouten (I Mined) op, maar ook de blik naar binnen is teder en bijna berustend en de stem van Lindeman klinkt ook hier troostend.

En laat ons nu maar liggen in onze hangmat, de hoofdtelefoon op, de blik op het tekstvel, rustig elke noot, elk woord consumerend tot we gewiegd zijn door de wind en de muziek en vergeten dat er buiten onze warme, kleine tuin een boze wereld ligt.