Father John Misty - Pure Comedy

Bella Union

Father John Misty heeft haast. Hij geeft de mensheid nog een jaar of twintig en dan is het gedaan. Dit album heeft dan ook veel weg van het boek 'Openbaring' in de bijbel, maar dan wel in de vertaling van Josh Tillman, die de toestand waarin de aarde en zijn tweevoetige, veelal hulpeloze bewoners zich bevinden, ziet als één grote grap.

Helaas valt er met de plaat niet veel te lachen en nog jammerlijker is dat er ook minder muzikaal plezier op te beleven valt in vergelijking met de vorige twee albums die de (ondertussen niet meer) bebaarde bard op de wereld losliet sinds hij Fleet Foxes verliet. Zowel op ‘Fear Fun’ als op ‘I Love You, Honeybear’ stonden pareltjes van songs waarin de hemelse melodieën het perfecte tegengewicht vormden voor de soms zwaarmoedige teksten.

Qua thematiek sluit deze derde plaat terug aan bij de debuutplaat waarop Tillman ook al met ironische blik neerkeek op de mens. Zijn tweede was immers één lange liefdesverklaring aan zijn partner. Hier krijgt mevrouw Tillman slechts een bijrol in nummers als A Bigger Paper Bag en Smoochie, maar dat zijn wel meteen twee van de betere songs op dit album dat in zijn geheel helaas te prekerig - lees: zagerig - langdradig en genotzuchtig is geworden.

Het begint allemaal geweldig met het titelnummer dat eigenlijk de hele plaat samenvat: alle pogingen van de mens om de boel te controleren en te verklaren zijn om te lachen en eigenlijk doen we beter gewoon door zoals we bezig zijn en dan zien we wel. De aarde zal wel overleven; met of zonder de mens. Diegenen die het denken beter te weten, zijn nog het meest komisch van allemaal. De zes minuten durende song bevat ook alle muzikale elementen die verderop terugkomen: Tillmans doorleefde zang, dramatische koperblazers en strijkers, een koortje en achteruit afgespeelde samples.

Ook het korte Total Entertainment met zijn prachtige saxpartij is een te koesteren post-apocalyptisch kleinood waarin verteld wordt hoe archeologen ons later zullen vinden en welke conclusies ze daaruit ze zullen trekken. Zelfs Things That Would Have Been Helpful To Know Before The Revolution (geef toe: een draak van een titel) is zeer genietbaar.

Eigenlijk gaat het pas mis na de pianotrack Ballad Of The Dying Man. Dan breekt het middenstuk aan van de plaat met Birdie, begint de tekst te primeren op de muziek, wordt de toon te zwaar en de plaat gewoonweg saai. Iets wat het hoogtepunt (of dieptepunt dus) beleeft in de dertien minuten en tien strofes tellende schimprede die Leaving L.A. heet. Tillman werkte drie jaar aan deze track en ja, hij bevat enkele treffende zinnen, maar hij is, ondanks de batterij strijkers die van stal werd gehaald, zo saai als een doordeweekse werkdag aan de lopende band.

Dat het daarna grotendeels goed komt, is te wijten aan de twee songs die niet meteen in het thema passen en die we hierboven al noemden. Vooral Smoochie is een toppertje , maar nog beter zijn de daarop volgende Two Wildly Different Perspectives, waarin Tillman zich tussen twee totaal verschillende wereldbeelden zet en er mild om lacht, en het echt grappige The Memo (Glut of Mercy) dat ook essentiële tekstsamples bevat.

Met wat daarop volgt, trapt Tillman helaas in dezelfde val waarin volgens hem ook God zelf is getrapt: “Maybe try something less ambitious the next time you get bored / Oh my Lord” zingt hij, bijgestaan door een gospelkoor in When The God Of Love Returns There'll Be Hell To Pay en dat is exact wat wij denken bij weer een song die voorbij de negen minutengrens gaat zonder noemenswaardige muzikale spanning en zeker bij het slotnummer dat ook nog eens doorgaat op dezelfde toon gedurende een dikke zes minuten.

In de film die Father John Misty bij deze plaat maakte, kruipt hij aan het eind in een begrafeniswagen. Het lijkt ons niet slecht dit alter ego na drie platen inderdaad te begraven. Al zijn tien van de dertien nummers wel dik de moeite, we hebben de boodschap nu wel begrepen. Tijd voor iets nieuws,