The Monotrol Kid - Exhale
Eigen beheer
Tien jaar geleden maakte de Monotrol Kid zijn debuut op plaat. In dat decennium heeft “de kid” een hele evolutie doorgemaakt met deze plaat als (nogmaals) een voorlopig hoogtepunt.
In 2009 bracht Erik Van Den Broeck aka The Monotrol Kid zijn debuut-ep uit. ‘Today Was A Good Day’ heet die en de vijf songs werden door Van Den Broeck zelf gezongen en begeleid op gitaar. Het was een eerste kennismaking met een gevoelige ziel, maar ook met een begiftigd singer-songwriter met veel potentieel. Met elke plaat die The Monotrol Kid daarna uitbracht, steeg het niveau. ‘What About The Finches’ was al een stap vooruit, maar vooral vanaf het moment dat The Monotrol Kid voor het eerst een band werd, was het duidelijk dat Jeff Tweedy en Wilco hier een broertje hadden dat meer verdiende dan het kreeg.
Dat moment was ‘My Talk My Song’, het album uit 2014 waarop The Monotrol Kid een kwartet werd, ook al was het voorbereidende werk nog praktisch allemaal door Van Den Broeck gebeurd. De eerste echte band-plaat was ‘Rain In The Face’, een album dat nochtans werd opgehangen aan een heel persoonlijke en ingrijpende gebeurtenis in het leven van Van Den Broeck, maar waarop de band echt input had. Het was drie jaar geleden een hoogtepunt in de carrière van The Monotrol Kid.
Met ‘Exhale’ neemt “de kid” weer een hogere horde, al doet hij eigenlijk niets nieuws. Opnieuw staat de plaat bol van verhalende songs die toch genoeg ruimte laten voor eigen dromen en beelden. De magie zit hem in het samenspel dat de band biedt. Van Den Broeck, snarenman Dries Vanhove, bassist Bart Strubbe, drummer Philip Mahuis en toetsenist Luc Weytjens zijn ondertussen zo goed op elkaar ingespeeld dat ze op de proppen komen met rijkere arrangementen dan ooit en een tweede man aan keyboards en omnichord (Vincent Pierins) trekt de evolutie door die voorzichtig was ingezet op ‘Rain In The Face’.
We horen dus meer toetsen, maar de evolutie is erg subtiel. En dat zal de fans niet verbazen. Wat hen wel met open mond zal achterlaten, is de kwaliteit van de songs. Een hele poos geleden kregen we reeds een prachtig voorsmaakje met centerpiece Hold On, maar op de plaat staan zowaar nog mooiere tracks zoals het gevoelige Cold After Dark waaraan de plaat de titel ontleent. De gitaarpartij van die songs doet wat denken aan iets van op het debuut van Suzanne Vega, maar is daar verder niet mee te vergelijken. Het zijn eerder namen als Dylan, Wilco, The Jayhawks en aanverwanten die de referentie blijven, gecombineerd met seventiesrock in een hedendaagse productie.
Luister naar het ongewoon stevige Battlehead, een huwelijk van stevige gitaren, een rammelende piano en doorleefde zang. Of begin zoals iedereen met de opener. The Northside is gezegend met een gitaarsolo, harmoniezang en een stevig doortrekkend Hammondorgel en doet het beste verhopen van de plaat. Die verwachtingen worden moeiteloos ingelost met het instant in het oor liggende Even Then, dat lijkt op een folkklassieker, die gepimpt werd, en uiteindelijk bekroond door de lange, troostende afsluiter It’ll Be Alright waarvan de gitaarintro alleen al door merg en been gaat. Van Den Broeck lijkt hier door een donkere steeg te lopen, de wereld om zich heen observerend, maar de plaat is uitermate geschikt om te draaien tijdens lange, nachtelijke autoritten.
In Duitsland weten ze het al langer: The Monotrol Kid staat garant voor prachtige songs, compromisloos met liefde gebracht. Wordt het nu echt eens geen tijd dat de rest van de wereld volgt?