The Monotrol Kid - my talk my song

Eigen Beheer

We hebben er iets langer op moeten wachten dan verwacht, maar hier is hij: de nieuwe cd van The Monotrol Kid, de echte opvolger van ‘What About The Finch’, maar vooral van de ep ‘The Merchant’ die ons vorig jaar omver blies.

De ep verraadde het al: The Monotrol Kid gaat met zijn vieren voor een veel voller geluid dan in het verleden. Denk niet langer ElliotT Smith, maar wel Wilco, The Jayhawks en Blitzen Trapper.

De vier nummers van de ep kregen opnieuw een plaatsje op dit album, maar in een iets andere versie en vooral in een veel helderdere productie. Toch waakte Luc Weytjens ervoor dat het rauwe, eerlijke kantje niet verdween. Meer nog: de aparte stem van Erik Van den Broeck komt nog beter uit de verf en de band die Van den Broeck rond zich verzamelde staat volledig in dienst van de songs.

The Misty Morning Song is een van de nummers die ook al op de ep stonden. En het straalt  hoogdringendheid uit door de zinnen “There’s no more time to be wasted / no more days for you to spend.” The Monotrol Kid lijkt klaar om de wereld te veroveren.

Dat moet in eerste instantie gebeuren met nieuwe single The Horse Ride, zeker een van de sterkste songs van de plaat. Bovendien staat hij perfect voor wat The Monotrol Kid te bieden heeft: verhalende songs met geweldige gitaarmotieven, een rugzak vol melancholie en eenzaamheid en tegelijk een gevoel van een alles mogelijk makende vrijheid.  

Filmfans – en dan vooral zij die 'Four Weddings And A Funeral' fantastisch vonden – zullen misschien iets voelen kriebelen bij Funeral Blues. Dit gedicht van W.H. Auden werd in de film voorgedragen en dient hier als tekst van een indringende song vol onstelpbaar verdriet over een verloren liefde.

The Way To Go  bewijst dat dit geen soloproject meer is. The Monotrol Kid weet dan nog wel niet welke weg hij op moet, hij liet hier gitarist Dries Vanhove wel meeschrijven en dat is vooral te merken in de harmonieën en de krinkelende gitaren.

Maar een gevoel van eenzaamheid blijft sluimeren. Luister maar naar de mondharmonicasolo in Dream. De melancholie druipt ervanaf en ook de gitaarsolo in het midden snijdt diep.  

Het middenstuk van het album wordt gevormd door het oersterke trio The Merchant Song, Ballad For The Mountain en Tuscan Moon en via het uptempo The River Song waarin het huis in Kapelle-Op-De-Bos mag figureren en de gitaren nog eens mogen ronken, komen we bij het door vrouwlief geschreven Home. Ireen Stanford schreef trouwens niet alleen deze tekst, maar nam ook de coverfoto’s.

This Man en het subtiele subtiele Your Voice sluiten deze (h)eerlijke plaat af en het mag duidelijk zijn: de verwachtingen, die gewekt werden met ‘The Merchant’, worden moeiteloos ingelost.

Ontdek deze onterecht onbekende artiest in de AB Club op zaterdag 31 mei.