The Antler King - Dances

Eigen beheer

Wie ooit met Esther Lybeert gesproken heeft, weet dat ze een spraakwaterval is, maar toen de lockdown plots voor mensen in de kunsten alles op de helling zette, hield ze zich in. Ze kroop niet op de barricades, maar kroop nog wat dichter bij haar man en muzikale partner Maarten Flamand. En samen deden ze wat ze het best kunnen: een plaat maken.

En die plaat moest wat tegengewicht bieden voor alle onheil. Ze mocht een beetje dansbaarder zijn en minder grimmig dan ‘Ten For A Bird’. Maar de realiteit laat zich niet intomen. Ervaringen van verlies sloegen een bres in de initiële plannen en dus klinkt het in We Are Dancing: “We are bound to be alone together”, en sloop er toch weer onrust in over de vloedgolf aan onheilsberichten en over de toestand van onze thuis: de aarde.

Wat wel overbleef is het concept “dans” en een zekere lichtheid. Nergens zwaait een belerend vingertje, hoogstens een hondenpoot of kattenstaart in Pet Waltz, waarin de huisdieren het mensdom dat zichzelf boven alles verheven voelt fijntjes op de realiteit wijzen.

Elk nummer verwijst in de titel wel naar een dans, beginnend met Bolero, over het duet Cha Cha Bird tot de ingetogen afsluiter Slow, zelfs de single We Are uit 2021, die omgedoopt werd tot We Are Dancing. Maar wie denkt dit plaatje op te kunnen zetten in de plaatselijke dansschool om een foxtrot, een swing of een polka te dansen, samen met de andere jonge koppels die ballroomdansen komen oefenen voor het huwelijksfeest of de andere bomma’s en bompa’s die op de klanken van een Decap-orgel de oude knoken nog eens willen smeren, is eraan voor de moeite.

‘Dances’ is een vintage The Antler King-album geworden, eentje waarop de melodie al eens geregeld krom getrokken wordt, opzettelijk uit de maat wordt gedrumd en allerlei geluiden van vervormde kerkklokken tot schijnbaar onschuldig klinkende kinderkelen, vogeltjes en de haan van de buren worden verstopt. Wat wel anders is dan bij vorige platen, is dat het een demoplaat is geworden. Wat aanvankelijk de demo-versies zouden zijn, werden nooit verder uitgewerkt, maar gewoon zo gebruikt. De demo’s zijn een perfecte afspiegeling van de momenten waarop ze ontstonden. Er hoefde niet meer aan geschaafd te worden.

Wie Bolero en het funky Swing 448 al oppikte, zal verbaasd zijn dit te lezen, want die singles klinken ook gewoon af. Dat kan alleen omdat Flamand en Lybeert al meer dan tien jaar een muzikaal koppel vormen en zo hecht samenwerken dat niemand anders dat kan zoals zij. Ze creëerden ook een geheel eigen muzikaal universum waar alles samenkomt zonder dat het botst. Ze passen in geen enkel vakje en toch is elke plaat zeer goed beluisterbaar.

Dit is dus weer zo’n album waar je altijd nog wel een diepere laag, een kleine referentie in ontdekt, eentje dat je dus nooit beu raakt. Beetje jammer dat dit voor de meeste varkens een onbereikbare parel zal blijven, omdat ze zich er niet eens van bewust zijn dat hij voor hun neus ligt, maar wie hem wel ontdekt, zal er nog jaren plezier aan beleven.

Nog meer weten over de plaat: (her-)lees dan ons interview met het duo.

LIVE
17/09 Arscène Hansbeke
30/09 N9 Eeklo
27/10 De Casino Sint-Niklaas
28/10 De Living Heist-op-den-Berg
25/11 Muziekcentrum Dranouter
16/12 Handelsbeurs Gent