Phoebe Bridgers - Punisher

Dead Oceans

We kenden haar van Boygenius, het project met Julien Baker en Lucy Dacus, en het wondermooie Better Oblivion Community Center met Conor Oberst. Maar de ravissante en getalenteerde Phoebe Bridgers kan het ook alleen. 

In 2017 trad Bridgers voor het eerst in de schijnwerpers met debuutalbum ‘Strangers In The Alps’. Een album dat toen al hoge ogen gooide. "Never change a winning team", wordt vaak gezegd. Dus voor het tweede album trok ze opnieuw de studio in met de producers Tony Berg en Ethan Gruska. Andermaal levert dit een plaat op waar less heel vaak more blijkt te zijn en subtiele gelaagdheid een signaturesound wordt. 

Uiteraard bevestigt de uitzondering nu en dan de regel in de ongeremde poprock en het van blazers en pushende ritmesectie voorziene Kyoto, het bijzonder dynamische ICU en het lange naar een fantastische climax opbouwende slotnummer I Know The End. 

Maar voor het overige is het album vooral ingetogen: een dragende gitaarpartij gecombineerd met de fonkelende, emotionele zang en aangevuld met het sobere arrangement dat de song nodig heeft. Niet meer, niet minder. Garden Song is zo'n voorbeeld van subtiliteit met een door de song verweven, maar uiterst ingetogen basdrum en de tweede stem op de achtergrond. 

Die zuinigheid is de leidraad doorheen ‘Punisher’. Luister naar de titelsong met al die summiere arrangementjes, het zelfs in zijn subtiliteit bijzonder dynamische en naar een hoogtepunt toewerkende Chinese Satellite, Moon Song met de fantastische openingszin “You asked to walk me home / But I had to carry you”, en het van engelenkoor en strijkers voorziene Savior Complex.

Phoebe Bridgers bewijst op ‘Punisher’ dat je ook met nuance en soberheid uit de band kan springen.