Phoebe Bridgers - Stranger In The Alps
Dead Oceans
Hoewel de zon altijd schijnt in L.A., kwam van daaruit een van de meest donkere, ongemakkelijk makende platen van het jaar: deze.
Conor Oberst (achtergrondzang op Would You Rather) en Julien Baker haalden, na haar door Ryan Adams geproducete ep ‘Killer’ al de loftrompet boven voor deze drieëntwintigjarige. En sinds het ontstellend mooie Smoke Signals uitkwam, keken wij reikhalzend uit naar deze plaat, die passend genoeg dit najaar verscheen, net op tijd voor het korten van de dagen en de aangedampte ramen.
Opener en single Smoke Signals is een ongelooflijk gecompliceerde song, al is het basloopje het meest minimalistische in de recente muziekgeschiedenis. Dat het net daarom tegelijk zo onmisbaar is in deze track, toont het gigantische talent van deze jongedame. De song trekt je onweerstaanbaar de plaat in, ook al omdat de tekst zo raadselachtig is. Hij zit vol beelden van rondcirkelende pelikanen en strijdbijlen en bevat verwijzingen naar Bowie, Lemmy en The Smiths zodat hij ideaal is om steeds opnieuw te beluisteren en met het tekstvel in de hand te proberen doorgronden waar Bridgers het in godsnaam over heeft.
Tweede single Motion Sickness liet een heel andere, meer rockende Bridgers horen. Een duidelijkere Bridgers ook, ook al blijft ze op de vlakte over wie ze het in deze song precies heeft. Dat het gaat over een oudere muzikant met wie ze een tot mislukken gedoemde relatie had omdat hij teveel demonen had, is onloochenbaar. Even verder in Scott Street lijkt deze man nog een keer langs te komen. Misschien is het wel de onbekende man die haar begeleidt in Killer en die aangeduid wordt als “John Doe” wat zoveel betekent als “anoniem”.
En dan kwam Funeral, een song over een vriend die een overdosis heroïne nam. In tegenstelling tot de vorige twee, schreef ze deze song helemaal zelf en hij is dan ook zo ontwapenend eerlijk en ontroerend dat je er niet kan naar luisteren zonder opstijgend oogvocht.
Is dit dan helemaal een sombere plaat? De vraag stellen is ze beantwoorden. Fans van de Coen brothers hadden misschien al door dat de albumtitel uit ‘The Big Lebowski’ komt en hier en daar zit er een kinderlijke knipoog in. Dat komt ook omdat sommige van deze tien songs geschreven werden in haar tienerjaren. Georgia bijvoorbeeld, schreef ze toen ze zestien was.
En ook al zingt Bridgers op een manier alsof ze in de biechtstoel al haar zonden opbiecht, is het niet duidelijk of haar introspectieve teksten allemaal autobiografisch zijn. In Demi Moore lijkt ze in de huid van de actrice te kruipen, toen die aan de grond zat; en You Missed My Heart is een song van Mark Kozelek. Waarom ze ervoor koos om deze song te coveren, is een raadsel. Hij duurt te lang en is bijlange niet zo sterk als het eigen werk. Ook de korte herneming van Smoke Signals voegt nog weinig toe.
De pure emoties, de simpele maar uiterst effectieve melodieën en de productie van topproducer Tony Berg (Aimee Mann, Michael Penn,…) maken van deze plaat één van de beste debuutalbums van het jaar. Wie rond de periode van Allerheiligen troost nodig heeft, zal die hier vinden.