Better Oblivion Community Center - Better Oblivion Community Center

Dead Oceans

Een plus een is niet altijd drie, maar in het Better Oblivion Community Center wel.

Conor Oberst en Phoebe Bridgers deden al wel vaker kleine dingen samen, maar dat ze in alle stilte werkten aan een gezamenlijk album, wisten maar weinigen en de plaat lekte dan ook niet uit tot wanneer het duo dat zelf wilde. Op de dag van verschijnen op Spotify, sprongen we al een gat in de lucht en sindsdien zijn we nog niet geland. Waarschijnlijk blijven we nog zweven tot de passage in De Roma op 8 mei om dan helemaal tot in de zevende hemel op te stijgen.

Wat het duo klaarspeelt op deze plaat is immers beter dan de som van de delen. Conor Oberst heeft in het verleden al knappe dingen gedaan met Bright Eyes, maar soms konden we de man ook niet volgen. Bridgers heeft nog maar één album op haar actief en dat was er ook eentje om in te kaderen, maar op de samenwerking weten ze nog meer schoonheid te vinden in het lelijke.

‘Better Oblivion Community Center’ opent met Didn’t Know What I Was In For, één van de meest delicate nummers. Bridgers fluisterzingt dat ze een foto zou nemen van de bedelaar met het bordje waarop hij om hulp smeekt, mocht haar gsm een camera hebben. Wat een binnenkomer. Het nummer is een pleidooi voor meer solidariteit en het onvermogen daartoe en de manier waarop het duo dit in woorden en muziek vat, kruipt echt onder je huid.

Dat gevoel overheerst ook in de andere nummers. Oberst en Bridgers brengen het beste in elkaar naar boven. Sleepwalkin’, Dylan Thomas en Exeption To The Rule bewijzen dat dit ook kan met een meer gespierde sound en Service Road, behoort simpelweg tot het beste in het oeuvre van Oberst. Het had zo op een plaat van Bright Eyes gekund met die tekst over het verlies van Obersts broer, maar het is vooral de samenzang met Bridgers dat het naar grotere hoogte tilt.

Chesapeake is dan weer het soort van song dat vaders en dochters zin geeft in een warme knuffel. Al die schoonheid zet My City en Forest Lawn een beetje in de schaduw. Het constante hoge niveau is ondertussen een vanzelfsprekendheid geworden.

Big Black Heart laat niet toe dat het wat verdwijnt tussen de rest. Zijn staart is zo stekelig dat hij als een zweep in het gezicht slaat met feedback en de schreeuwerige zang van beide protagonisten. Ongeveer eenzelfde truc wordt toegepast op afsluiter Dominos en daarmee wordt het evenwicht hersteld tussen de charmante melodieën en de perfecte harmonieën enerzijds en anderzijds het rockgehalte van de plaat.

Het hoeft geen betoog dat wij gelukkig worden van deze samenwerking. We waren al hevige fan van Bridgers en wisten Oberst ook al meermaals te smaken, maar wat ze samen bereikten, overtreft het beste van de afzonderlijke werelden.