Nilüfer Yanya - PAINLESS

Ato Records

Sinds we haar in 2019 aan het werk zagen in de Botanique, heeft Nilüfer Yanya een speciaal plekje in ons hart. En toch bleef deze plaat even op de stapel liggen.

Drie jaar geleden kwam de kleine Londense met de pastelkleurige gitaar het eerste album ‘Miss Universe’ voorstellen. Ondertussen volgden nog een ep, enkele heruitgaven van ouder werk en dit album. En in die tijd werden we afwisselend ontroerd en teleurgesteld. De meeste singles waren “net niet”. Het begon voor deze plaat nochtans veelbelovend met de single Stabilise, een modern, jachtig, maar onweerstaanbaar nummer over de alledaagsheid van de stad waar de drukte, hondengevechten, kleine flats en eindeloze hoogbouw claustrofobie kunnen veroorzaken, voorzien van een passende clip door haar zus Molly Daniel.

Als dochters van twee beeldende kunstenaars (hun Iers-Barbadiaanse moeder is textielontwerpster en het werk van haar in Turkije geboren vader wordt tentoongesteld in het British Museum) was het te voorspellen dat de zussen een creatief beroep zouden kiezen. Dat ze hier samen konden werken, is des te mooier.

Waar Nilüfer Yanya op ‘Miss Universe’ de muzikale grenzen aftastte en haar talent bewees met een mikmak aan stijlen, van soepele jazzmelodieën tot hapklare radiopop, kiest het ondertussen zesentwintigjarige gitaarwonder op ‘PAINLESS’ voor een meer directe sonische benadering. Door het voorheen brede palet te doen krimpen tot een handvol robuuste ideeën die draaien om melancholische harmonieën en geloopte industriële beats om de insulaire focus van de teksten na te bootsen, heeft Yanya de eigenaardigheden van eerdere releases gladgestreken zonder de essentie te verliezen.

‘PAINLESS’ is een plaat die de luisteraar dwingt stil te staan ​​bij het ongemak dat gepaard gaat met zoveel van de grootste uitdagingen van het leven. Of het nu gaat om verbroken relaties, het omgaan met eenzaamheid of de zoektocht naar ons innerlijke zelf. Yanya legt het nog sidderende hart gewoon op tafel nadat ze het eigenhandig uit de borst gerukt heeft in de vorm van openhartige teksten. Wat we ermee doen, is onze zaak.

“It’s been weighing on my mind / Seems to be with me all the time”, zingt ze al in de openingslijnen van The Dealer, een nummer dat zonder waarschuwing binnenvalt met een ratelende drumroll en al even jachtig klinkt als Stabilise. “I’ve wasted my life so there’s no need for the rush / We’ve got all the time here, so why hurry up?” zingt ze dan weer op Shameless halverwege de plaat. En ook al zet de plaattitel je op het verkeerde been, toch is de boodschap: als je het niet kunt helpen of het gevoel kunt benoemen, kun je net zo goed proberen te communiceren hoe het is om te worden opgeslokt in de waas.

En wazig is de sound van de plaat soms met opzet. Het contemplatieve hoogtepunt van de plaat, Midnight Sun, baadt in geruis van distortion en Trouble zit gevangen in een storm van noise en natuurlijk is er altijd dat hese, bijna gefluisterde zanggeluid van Yanya zelf. Hier en daar lijkt de klank op het onderwatergeluid van ‘II’ van Unknown Mortal Orchestra of de sound van Radioheads ‘In Rainbows’.

De heldere momenten zijn zeldzaam. Eigenlijk is het daarop wachten tot afsluiters The Mystic en Afterlife, waarin de zangeres terugkijkt op een tijd waarop ze wel gelukkig was. “I’d do anything, yeah”, klinkt het herhaaldelijk. Het laat geen twijfel dat ze terug wil naar die tijd. En toch. Ondertussen heeft ze uit al die pijn toch weer een knappe plaat geperst.

Op 30 maart speelt Nilüfer Yanya opnieuw in de Botanique.