Nick Cave & Warren Ellis - Carnage
Goliath
Nick Cave is terug, eerder dan we hadden gedacht en eigenlijk ook sneller dan we hadden gehoopt. Want hoe vreemd het ook klinkt, na ‘Ghosteen’ hadden wij wel even genoeg van de sympathieke Australiër. Het sluitstuk van de trilogie, die zes jaar geleden met ‘Push The Sky Away’ begon, bleek toch niet dat carrière definiërende meesterwerk te zijn. Bovendien leek luitenant Warren Ellis de andere Bad Seeds iets te veel naar de achtergrond te verwijzen, waardoor de plaat dat kenmerkende geluid miste.
Gelukkig speelt ‘Carnage’ wel meteen open kaart. Van The Bad Seeds is er geen sprake. Dit is een projectje van Cave en Ellis. Dat maakt het beoordelen niet per se gemakkelijker, want een recensent vergelijkt graag, maar heel eerlijk is dat in deze situatie dus niet. Of hoe ons beroep soms moeilijker is dan u denkt.
Hand Of God doet ons, wat dat betreft, geen cadeau. Het ruikt naar een afdankertje dat zelfs te zwak was om op ‘Ghosteen’ te staan. Bovendien krijgen wij ongeziene stuiptrekkingen elke keer Cave met die falsetto komt aanzetten. Ook Old Time is weinig vernieuwend, maar zou niet misstaan hebben op ‘Push The Sky Away’. Tel daar nog een knoert van een vioolsolo bij en wij zijn op slag betergezind.
Titeltrack Carnage bezorgt ons meer kippenvel dan we willen toegeven. Het nummer is gebasseerd op de beproefde blauwdruk van synths op de achtergrond en een jammerende Cave. Toch komt het deze keer harder binnen. Is het de subtiele gitaar? De weemoedige strijkers? Een goede kok geeft zijn geheimen niet prijs en hier laten Cave en Ellis gelukkig zien dat ze toch nog steeds sterrenchefs zijn.
White Elephant is enkel een bevestiging van bovenstaande uitspraak. Wat ons betreft de sterkste song van het album en ook de richting die we Cave willen zien uitgaan. De dreiging van ‘Murder Ballads’, de uitbundigheid van ‘Abattoir Blues / The Lyre Of Orpheus’ maar de textuur van ‘Skeleton Tree’. Als deze omschrijving uw nieuwsgierigheid niet prikkelt, kan u de song best gewoon zelf beluisteren. U zal het zich niet beklagen.
Over ‘The Boatman’s Call’ gesproken: Albuquerque is een nummer dat melig genoeg is om pannenkoeken mee te bakken, maar het zouden verdorie wel de beste pannenkoeken van het zuidelijk halfrond zijn. Romantiek in al de grootsheid, knuffelrock in de essentie.
Lavender Fields en Shattered Ground zijn vullertjes. De eerste zou nog kunnen werken op een soundtrack, moest de tekst verdwijnen; de tweede zullen we uit beleefdheid maar als een vingeroefening beschouwen. Balcony Man is een afsluiter die doet wat hij moet doen. Zagerige oudemannenmuziek volgens de ene, ongebreidelde melancholie volgens de andere. Wij plaatsen ons vooralsnog in de laatste categorie.
Nee, ‘Carnage’ is niet het zoveelste meesterwerk van Nick Cave, maar het is evenmin een nieuwe ‘Nocturama’. De grootste fans zullen ongetwijfeld smullen van dit album. Wij omschrijven het eerder als een tussendoortje. Of het een beter sluitstuk was geweest dan ‘Ghosteen’? Misschien, maar dan zijn we toch weer aan het vergelijken met The Bad Seeds. Daarom lanceren we nog één keer deze oproep: neem je tijd Nick, herbron even en blaas ons binnenkort weer collectief van de sokken.