Nick Cave & The Bad Seeds - Push The Sky Away

Mute Records

Hoewel Nick Cave nooit uit de schijnwerpers is verdwenen, is het toch alweer vijf jaar geleden dat hij nog eens een plaat heeft gemaakt met zijn Bad Seeds. ‘Dig!!! Lazarus Dig!!!’ werd in 2008 niet overal op gejuich onthaald, maar blijkt bij het herbeluisteren een toch meer dan behoorlijke plaat. Nu is er ‘Push The Sky Away’. En het kan bijna niet anders of deze wordt wel overal op gejuich onthaald. ‘Push The Sky Away’ is namelijk goed. Erg goed. Briljant. Geniaal. 

Zoals de vooruitgeschoven single We No Who U R al deed vermoeden krijgen we op ‘Push The Sky Away’ niet de wild om zich heen schoppende Nick Cave van Grinderman, maar de meer intieme versie die we eerder al op juweeltjes als ‘The Boatman’s Call’ (1997) en ‘No More Shall We Part’ (2001) hoorden, aangevuld met een gospelkoortje dat we dan weer eerder hoorden op ‘Abattoir Blues/The Lyre Of Orpheus’ (2004). Onze twee favoriete Cave’s vermengd op één plaat.

Alleen is het deze keer allemaal nog wat intiemer, nog subtieler, meer uitgekleed. De hele plaat baadt in een sinister sfeertje. Net als het orgeltje op We No Who U R straalt ‘Push The Sky Away’ dreiging uit, wachtend op een uitbarsting die nooit zal komen.

Door de arrangementen zo miniem te houden, de gitaar naar de achtergrond te brengen en ook de andere instrumenten alleen te laten klinken wanneer ze werkelijk een meerwaarde kunnen betekenen biedt ‘Push The Sky Away’ meer dan voorheen ruimte aan de verhalenverteller in Nick Cave. Want dat is precies wat Nick Cave is. Dat blijkt ook uit het feit dat hij tijdens de pauze van The Bad Seeds een roman en het filmscenario van 'Lawless' geschreven heeft.

In Water’s Edge observeert Cave flirtende jongens en meisjes op een zomers strand terwijl we op de achtergrond een nerveuze baslijn, wat gerammel van cimbalen en een viool horen. En wie anders dan Nick Cave kan een zin als “It’s the will of love / It’s the thrill of love / But the chill of love is coming down” schrijven?

Datzelfde gevoel van dreiging hangt over We Real Cool. Een zelfde nerveuze baslijn, een meesterlijk streepje piano, een beetje viool en een gevoel van ongemak.

Jubilee Street is het fantastische verhaal van het hoertje Bee, dat werd neergeschoten. Lief meisje, maar “The problem was she had a little black book / And my name was written on every page". Het roept herinneringen op aan ‘Murder Ballads’. In Finishing Jubiliee Street heeft Cave het over de net afgewerkte song Jubilee Street en over hoe vermoeiend creatieve bezigheden kunnen zijn.

In Push The Sky Away krijgen we opnieuw een bespiegeling over creativiteit: “And if you’re feeling / You’ve got everyting you came for / If you got everything / And you don’t want no more / You’ve got to just / Keep on pushing". De laatste zin van de plaat is een levenswijsheid: “Some people say it’s just rock ’n roll / Oh but it gets you right down to your soul". En zo heeft de man in twee lijntjes ons leven samengevat.  

De songs op ‘Push The Sky Away’ krijgen meer dan ooit tevoren de ruimte om te ademen en te groeien. Meezingbare refreinen zijn er niet, potentiële radiovriendelijke hits evenmin. Maar pareltjes: daarvan tellen we negen stuks. Doe jezelf een plezier: haal ‘Push The Sky Away’ in huis, zet een hoofdtelefoon op, sluit je ogen en de volgende twee dagen ben je in een andere wereld.

Wij zouden dit jaar graag Nick Cave And The Bad Seeds ‘Push The Sky Away’ integraal live horen brengen. Niet op een festival, ‘Push The Sky Away’ is geen plaat die in die setting tot haar recht zal komen. Wel in een zaal en hoe kleiner de zaal in kwestie is, hoe liever we het zouden hebben. Liever drie keer Ancienne Belgique dan één keer Vorst Nationaal. Of het Antwerpse Rivierenhof bij zonsondergang, dat is nog eens een idee.