De nacht in met Nick Cave en Ghosteen

Introducing

Gisteravond viel op YouTube ‘Ghosteen’ integraal te beluisteren. Het nieuwe album van Nick Cave & The Bad Seeds is één van de grootste releases van het najaar en moet in de voetsporen treden van succesalbum ‘Skeleton Tree’. De tragische geschiedenis achter dat album is iedereen ondertussen wel bekend. De plaat werd deel van een rouwproces en bleek eveneens een artistiek en commercieel succes. De hamvraag is natuurlijk de volgende: Wat volgt er na het (voorlopig) ontegensprekelijke hoogtepunt van je artistieke carrière? Een dubbelalbum zo blijkt. 'Ghosteen' bevat twee delen, enerzijds 'de kinderen' en anderzijds 'de ouders'. 

 

De kinderen

Het eerste deel van de plaat opent met The Spinning Song, wat muzikaal in het verlengde ligt van de vorige plaat. Ijlende synths en minimale arrangementen voorzien een canvas waarop Cave zijn cryptische en onnavolgbare teksten kan gooien. Ondanks dat we zijne zwartgalligheid doorheen de jaren allerlei geluiden uit zijn strot hebben horen toveren, blijft het toch een bizar gegeven als hij de hoge registers gaat opzoeken.  

Op Bright Horses krijgen we voor het eerst een piano te horen en The Bad Seeds manifesteren zich nog eens als een jammerend koortje. Wie op basis van de -overigens spuuglelijke- cover dacht dat dit een album ging zijn vol vrolijke songs is eraan voor de moeite. Na twee nummers blijkt al dat dit geen makkelijke zit zal worden en dat thema’s als het al dan niet bestaan van iets transcendentaals en menselijke rouw niet te ontkomen zijn.

Night Raid is voorlopig de meest intrigerende track van deel 1. Warren Ellis tovert opnieuw een hypnotiserend motiefje uit zijn synthesizer en het nummer lijkt gemaakt om tijdens een stortbui te beluisteren. Daar zullen er dit najaar gelukkig meer dan genoeg gelegenheden toe komen. Toch lijkt halfweg deel 1 de teneur toch dat dit alles in het verlengde ligt van 'Skeleton Tree' met nog meer nadruk op de synthesizers van Ellis en minder plaats voor de andere Bad Seeds.

De klok slaat 23h23 wanneer Sun Forest weerklinkt. Het bijna zeven minuten durende nummer bevat een wonderschone instrumentale intro, maar raakt ons pas echt wanneer Cave zijn strot opentrekt. Plots lijkt het opzet van 'Ghosteen' duidelijk. Wie net als ons dacht dat ‘Skeleton Tree’ een plaat was die handelde over de dood van zijn zoon, maakt best zijn borst nat. Dit album is niet de aardbeving maar de naschok. Een muzikale weergave van de dagen na de begrafenis. Iedereen probeert het leven weer op te rapen, de rust keert weer maar blijkt oorverdovend stil te zijn. 

De ouders

Deel 2 bevat slechts drie songs maar kan wel beroep doen op twee joekels van boven de tien minuten. Het titelnummer deed ons luidop de vraag stellen of 'Low' van David Bowie werd gestreamd. De grotendeels instrumentale track klinkt zeer filmisch en lijkt ons opnieuw een geesteskindje van Warren Ellis. Naar het einde toe mag Cave zich toch in het gesprek mengen en het gevoel lijkt om te slaan. De sfeer neigt naar euforie, tot hij de hoopvolle woorden ‘here we go’ uitspreekt en alsnog een dodenmars weerklinkt. "There’s nothing wrong with loving something you can’t hold in your hand / There’s nothing wrong with loving things that can not even stand." 

Afsluiter Hollywood is net niet het langste nummer van The Bad Seeds. De song lijkt qua stijl op het titelnummer, al is het motief dreigender en daar zit de muzikale aanwezigheid van de andere Bad Seeds zonder twijfel voor iets tussen. Een hele plaat lang hielden de heren zich op de achtergrond, maar nu mogen ze hun subtiele vakwerk met de wereld delen, en hoe.

"I’m just waiting now for my time to come / I’m just waiting now for my place In the sun / I’m just waiting now for peace to come." Voor de eerste keer horen we zo prominent een drumstel, terwijl Cave jankend begint uit te halen. Hij lijkt zich te verontschuldigen bij zijn vrouw die hij ‘achterliet’ tijdens de opnames van deze plaat. Net wanneer we dachten dat we het droog gingen houden scheurt Hollywood ons in stukken. We gaan zelfs zo ver en beweren dat het één van de beste songs kan zijn die The Bad Seeds ooit op plaat hebben gezet. 

Ghosteen

Na het beluisteren van deze stream beseffen we dat dit geen gemakkelijke plaat is of zal worden. Deel 1 is grotendeels meer van hetzelfde, maar gelukkig maakt deel 2 dat meer dan goed met een gevoel voor experiment. Of 'Ghosteen' dezelfde commerciële successen als zijn voorgangers zal opleveren durven we betwijfelen, al spreken we natuurlijk met twee woorden. Nu de cyclus die met 'Push The Sky Away' zes jaar geleden begon, afgerond is, lijkt het volgens ons tijd om te herbronnen. Nick Cave & The Bad Seeds bewezen met deze trilogie dat ze nog lang niet passé zijn, maar nu hebben ze recht op een welverdiende pauze. Het ga je goed Nick, rust nu maar even uit.