Marble Sounds - Marble Sounds

Mayway Records

“Mensen zijn gemaakt van dun papier”, murmelde Jonas Winterland ooit. Het echte leven leerde dat sommigen ook van schuurpapier zijn gemaakt met een grove korrel, maar voor zijn vriend Pieter Van Dessel zouden die woorden wel eens kunnen kloppen.

Met Marble Sounds maakt Van Dessel immers al meer dan tien jaar liedjes die teder zijn als sneeuwkristallen, maar waarvan je hart warm wordt. Het eerste album heette dan ook toepasselijk ‘Nice Is Good’. Ondertussen is Gutmensch een scheldwoord, maar dat zal Van Dessel worst wezen.

De laatste platen ‘Tatou’ en ‘The Advice To Travel Light’ klonken dan wel geregeld iets grootser en uitbundiger, toch bleef die zachte stem uit de duizend herkenbaar, hoeveel strijkers en blazers er ook werden aangerukt en hoeveel muzikale zijpaden er ook werden verkend. Hij liet altijd een lichtje aan zodat de oude fans ook telkens weer de weg vonden.

Op het vijfde album van Marble Sounds wordt dat lichtje een heuse vuurtoren. Iedereen is welkom in de veilige haven, die hij biedt, ook Van Dessel zelf die dit keer probeerde dicht bij de essentie te blijven van wat Marble Sounds is. De wereld daarbuiten is al gek genoeg.

“I am about to question every answer I’ve ever found / remembering the innocence”, zingt hij in All Gone en dat doet hij op dit album dat hij niet voor niets gewoon ‘Marble Sounds’ doopte. Het is nu ook duidelijk voor hemzelf. Marble Sounds is een band die met piano, strijkers en zachte zang een zalfje legt op de wonden geslagen door het leven.

En ja, u las het goed: de piano is helemaal terug, nadat ze op het vorige album wat naar de achtergrond verdween, rukte co-producer David Poltrock ditmaal drie klavieren aan: een vleugel, een zelfspelende vleugel en een zelfspelende buffetpiano, die laatste twee aangestuurd door de computer.

Dat levert bij tijd en stond enkele vreemde effecten op. En om die te versterken, werd er af en toe zelfs een effectje op de stem van Van Dessel gezet. Songs, die in dit rijtje passen, zijn vooral Jacket en Axolotl. Opener Quiet, A Drop In The Bucket, waarop Van Dessel de zorgen rond het veranderende klimaat deelt, en het tedere The Ever After mogen daar ook bij, zij het zonder stemvervormer.

Ook het neo-klassieke My Initial Intentions, waarop je het bewegen van de hamertjes hoort, is een bovenaardse song. Het staat in schril contrast met het van zware drums voorziene Priorat en het barokke Soon It Will Make Us Laugh. Daarop wordt zelfs een blik Bulgaren opengetrokken, die komen meezingen, en ook Van Dessels jonge dochters komen papa vocaal steunen.

‘Marble Sounds’ is geen verrassend album geworden, maar wel een echte plaat. Het is duidelijk dat de krijtlijnen van de sound vooraf vastlagen en dat werkt de cohesie in de hand, al kan Van Dessel het toch niet laten om af en toe een uitstapje te maken. Gelukkig maar eigenlijk, want anders zou het saai worden. En als Marble Sounds één ding bewijst is dat “teder” en “saai” geen synoniemen zijn.