Daughter - Stereo Mind Game

4AD

Na zes jaar kunnen we nog eens diep in het sonische universum van Elena Torna en haar twee mannen duiken.

Maak daar eigenlijk maar zeven van, want eigenlijk is dit album de waardige opvolger van ‘Not To Disappear’ uit 2016 al was er het jaar daarop de zo goed als instrumentale soundtrack bij ‘Life s Strange’, ‘Music From Before The Storm’, en nog een jaar later de eerste soloplaat van Torna als Ex:Re. En Daughter neemt de tijd, ook om je opnieuw mee te nemen in haar wereld. ‘Stereo Mind Game’ opent met een korte track die simpelweg Intro heet. Een track die begint met een paar lange seconden stilte en dan geleidelijk een etherische cadans aanneemt. Naarmate de lagen toenemen, ontstaat een filmische majesteit die, voordat hij zich terugtrekt, uiteindelijk uitloopt in de briljante eerste single Be On Your Way, waarmee Daughter het jaar opende.

En ook al is het dus lang geleden, toch zit er een zekere vertrouwdheid in deze openingsminuten. Hoewel we ook iets nieuws opmerken: de twee eerste albums waren grimmig en stonden bol van van vrij gewelddadige metaforen, maar op Be On Your Way overheerst een gevoel van contemplatie boven reactie. 

Dan klonk tweede single Party eigenlijk nog vertrouwder, ook al omdat de gitaarriff doet denken aan die van Veronica Komt Naar Je Toe van Gorki. Dat Torna, de Zwitserse gitarist Igor Haefeli, die nu in Bristol woont, of Franse drummer Remi Aguilella, die nu in de VS resideert, ooit dat nummer hoorden, is onwaarschijnlijk. Hoe dan ook brengt deze song, over het moment waarop Torna beslist de alcohol af te zweren, de overweldigende gloed van de eerste momenten terug tot iets meer monochromatisch, iets dat wordt doorgetrokken op Dandelion.

En toch klinkt Daughter hier gracieuzer dan ooit. De levendige akoestische gitaar en het meer geanimeerde vocale tempo verhullen de donkere, suggestieve tonen die aansluiten bij Elena's neiging om de minder aangename kantjes te onthullen. De eigenzinnige, ritmische ondertonen dragen bij tot de meer vrolijke momenten en het zijn die roffelende drums die de plaat doen zinderen.

Neptune slaagt erin om door een aanvankelijk vals plafond van wanhoop heen te breken en een gevoel van bevrijding op te roepen door de vloeiende, koorachtige afsluiting van het nummer. Maar met Swim Back keren de excentrieke geluidjes van bij het begin weer terug. Ze verdwijnen opnieuw bij Junkmail, maar duiken nog sterker op bij Future Lover.

Naarmate het album vordert, realiseer je je dat er een zekere eb en vloed zit in de nummers, mede aangestuurd door het Londense strijkorkest 12 Ensemble. Golven van energieke uitbarstingen worden gebroken door golfbrekers van subtiele soundscapes en introverte gedachten, waarin Torna de manier van zingen aanpast naargelang nodig om het grootste effect te creëren. Een mooi effect wordt ook toegevoegd door de koperblazers in To Rage. Die warmte draagt bij tot de meer optimistische aard van deze Daughter-plaat, die op majestueuze wijze wordt afgesloten met Wish I Could Cross The Sea.

Daughter is dus terug. Tenminste op plaat, want optredens staan nog niet gepland. Is het water tussen de drie toch nog te wijd en te diep? Of speelt de band een mindgame met de fans?