Ex:Re - Ex:Re

4AD

Al een tijdje geen nieuwe muziek van Daughter meer gehoord? Toch wel.

‘Not To Dissapear’ dateert dan wel al van bijna drie jaar geleden, vorig jaar was er nog de soundtrack bij de game ‘Life Is Strange: Before The Storm’ en nu is er deze plaat van Ex:re. Dat is niet helemaal hetzelfde als Daughter, maar achter deze naam schuilt Elena Tonra, zangeres bij de band en fans herkennen haar stem uiteraard meteen.

Ook muzikaal is er niet zo gek veel verschil tussen deze soloplaat van Tonra en de albums van Daughter. De songs zijn een tikkeltje minder ruw langs de randen en de focus ligt iets meer op de piano, maar zeker het debuut van Daughter komt in herinnering bij het horen van deze tien nummers.

Waarom de plaat dan onder een andere naam werd uitgebracht? ‘Ex:re’ is een erg persoonlijke plaat. De tien nummers zijn eigenlijk opgevat als niet verstuurde brieven aan haarzelf en aan anderen over een relatie die op de klippen liep. Niet dat ze veel prijsgeeft over die relatie of waarom het bootje zonk. Haar ex is enkel aanwezig als een schim, als het gevoel dat je hebt wanneer je iemand mist: alomtegenwoordig en toch afwezig.

Ex:re staat voor “regarding ex”, maar wordt uitgesproken als x-ray en slaat dus ook op een manier om naar binnen te kijken, om te zien wat daar leeft. Tonra haalt dus haar diepste emoties naar boven om ze te fileren en in alle naaktheid uit te stallen in brutaal eerlijke en tegelijk poëtische teksten, op zoek naar hoe het nu verder moet. Zo persoonlijk en tegelijk universeel.

Helemaal alleen stond Tonra niet om de teksten in muziek te gieten. Hulp kreeg ze van Fabian Prynn, de huiswizard van label 4AD die ook al hand- en spandiensten verleende aan o.a. Ghostpoet, D.D Dumbo en Douglas Dare. En het mag gezegd: samen leveren ze heel mooi, gelaagd werk af.

Where The Time Went, leunt erg dicht aan bij de sound van Daughter met die kabbelende, hypnotiserende gitaar, de donkere strijkers en de fijnzinnige details. Ook Crushing zit in die sfeer, ook al is dit een veel meer gespierde song, die aanzwelt en krimpt naarmate hij vordert. Tonra probeert haar voorbije relatie te relativeren, maar tevergeefs: haar keel wordt dichtgeknepen als ze er aan denkt.

Drank brengt geen soelaas in New York en ook een andere man en dronken hotelsex zijn geen afdoende remedies om te genezen van een gebroken hart, zo leren Romance en albumhoogtepunt The Dazzler. Het enige wat overblijft is het aanvaarden van de spijt. “I see our fingerprints on household things / I'm too sad to touch / I feel your skin on human beings / I'm too sad to fuck", zo klinkt het in het van tristesse druipende Too Sad.

Wanneer dan met I Can’t Keep You eindelijk de aanvaarding binnenkomt, voelt dat aan als een frisse bries die de mist van spijt en wanhoop wegblaast. In het relatief korte 5AM kan ze bij de troost van een piano eindelijk in de schoenen van de ander gaan staan en met het naakte, bijna religieus aanvoelende My Heart kent de plaat de mooie bekroning die ze verdient.

Eigenlijk zou deze plaat nu moeten weggeborgen worden om de moeilijke periode waardoor Tonra door moest af te sluiten. Maar ze is zo mooi mevrouw. Mag ze ons nog eens troosten?