And They Spoke In Anthems - STILL.

Huis Mortier Records

Het leven gaat snel. Soms veel te snel. En het wordt ook soms abrupt afgebroken, maar daarover verder meer. Eerst even rustig de tijd genomen om naar de derde plaat te luisteren van de band rond Arne Leurentop.

Die neemt ook graag de tijd: momenten om bij zijn gezin te zijn, tijd om nummers te schrijven, nog meer tijd om die nummers te laten rijpen. Dit is dan ook “nog maar” het derde album van zijn band And They Spoke In Anthems. Het debuut, ‘June’ verscheen exact een decennium geleden en tussen die en deze zat enkel ‘Money Time’ (2019). Een jaar na het verschijnen van die plaat, brak corona uit. Dat triggerde iets in Leurentop en, zodra de eerste lockdown afliep, vertrokken hij en zijn gezin naar het paradijslijke dorpje Havelock North (Nieuw-Zeeland), ver van alle miserie. Maar hoe ver je ook reist, soms haalt de realiteit je in. Zo stierven twee van Leurentops beste vrienden aan hartfalen, kort na elkaar.

Beiden lieten een gezin achter. En hoe ver Leurentop ook fysiek van die vrienden gescheiden was, hij werd er stil van. Deze plaat gaat dan ook over verlies en over zijn reis, maar de titel ‘STILL.’ verwijst niet naar het stil worden. Het is het begin van een hoopvoller titel ‘STILL HERE’. Er volgt na deze plaat immers nog een ep die ‘HERE’ zal heten en nog vier songs bevat, die tijdens de sessies voor deze plaat werden geschreven en ingeblikt.

Er lijkt al naar die ep gehint te worden met Here Not There met die zachte saxintro, maar eerst is er dus deze mooie verzameling van tien nummers die tegelijk snijden en zalven. Dat geldt zeker voor focustrack You Silly Wommer You, een nummer over zijn vriend Stijn. In het nummer noemt hij alles op wat hij mist, nu Stijn er niet meer is, op een wiegend ritme dat troost en klinkt als iets ergens tussen The Beatles en Villagers in. De sound is ook ingetogen en zacht zoals al te horen was op single Leave (leave leave). De andere single, Women In Charge, heeft qua thematiek eigenlijk niets te maken met het verlies en de afstand, maar alles met Jacinda Adern. Hij klinkt ook iets potiger en uptempo dan de rest, maar de link met Nieuw-Zeeland is er natuurlijk wel.

Swallow Dive doet denken aan een andere favoriete band van ons: Calexico. Niet de band in volle bezetting met mariachi-trompetten en accordeon, maar zoals in de begindagen en ‘The Black Light’: met Burns die op zijn zachtst zong. Een andere invloed, die zou kunnen genoemd worden, is die van Andy Shauf. Ook zijn platen beluister je het best in je eentje in een omgeving zonder bijgeluiden. Dat is hier ook zeker van toepassing met nummers als Name It en Stone.

Maar ‘STILL.’ is in de eerste plaats een erg persoonlijk album, eentje waar veel ambacht en liefde uit spreekt. Tijdloos en toch verwijzend naar enkele duidelijk bepalende momenten in het leven van Leurentop.