Aldous Harding - Party

4AD

Hoeveel keer kan een man verliefd worden in zijn leven? Sinds januari 2015 behoort ons hart alvast ook toe aan Hanna Claynails.

En vindt “ons madam” dat erg? Nee, want Claynails of Aldous Harding is zelf ook getrouwd (met Marlon Williams), zit ver weg in Nieuw-Zeeland en anders staat ze ergens op een podium in wat wel een eindeloze tournee lijkt. Die begon na het verschijnen van de debuutplaat en duurt nog altijd voort. Zo doet ze dit weekend ook Brussel aan voor twee uitverkochte concerten.

Dit keer heeft ze een nieuw album bij. ‘Party’ heet die, maar dat raadde u al. En net als het naamloze debuut staat ook deze tweede vol met veelal ingetogen, maar daarom niet minder indringende songs, waarvan we de meeste al live hoorden tijdens een van haar vorige passages.

Voor de opnames kampeerde Harding twee weken in Bristol, de thuishaven van producer John Parish (PJ Harvey). Samen vingen ze de dramatische songs om ze te vereeuwigen op deze plaat. Waar nodig speelde Parish zelf mee of riepen de twee de hulp in van gemeenschappelijke vrienden als Mike Hadreas (Perfume Genius) die mee zingt in de tedere single Imagining My Man en de al even intieme albumafsluiter Swell Does The Skull.

Die laatste titel verraadt dat Harding ook dit keer wapens als morbide humor en subtiele horror niet schuwde, maar die koppelt ze wel steeds aan schoonheid en intellectueel raffinement. In deze afsluiter hoor je zo ook Japanse fluit en het tedere tokkelen van Harding op akoestische gitaar.

Daarmee start ook de plaat, maar al gauw overvalt een kille, elektronische beat opener Blend en voor die track ten einde is, blijven er enkel synthetische klanken over. Heel ongewoon voor deze singer-songwriter, maar ook weer niet, want Harding schuwt nooit risico’s.

En ook van enige theatraliteit is Harding niet vies zoals de titeltrack aantoont. Van de tekst krijgen wij kriebels (“He took me to a clearing / The grass was warm and the air was soft / He had me sit like a baby / I looked just twelve with his thumb in my mouth….) en wanneer Harding, ondersteund door een vrouwenkoor, smachtend zingt “I was as happy like I’ll ever be”, vrezen wij net het omgekeerde en stelt alleen de warm klinkende basklarinet ons enigszins gerust.

Verschillende songs brengen ons terug naar haar geweldige show vorig jaar in Le Grand Mix: I’m So Sorry waarin Harding haar stem als een volleerd crooner gebruikt, het grappige What if Birds Aren’t Singing, They’re Screaming over een bad trip en het verontrustende The World Is Looking for You dat de aanslagen in Brussen opnieuw in herinnering bracht.

En bovenop al dat moois is er dan ook nog de sterke single Horizon waarmee Harding zelfs de grootse cynicus aan het wenen bracht.

Het zal u wel duidelijk zijn: we zijn nog lang niet zinnens Aldous Harding ons hart terug te vragen. Ze is dan ook een artieste van een zeldzaam kaliber.