Les Femmes S'en Mêlent - Ladies Night, ook voor mannen

Le Grand Mix, Tourcoing, 30 maart 2016

Zich laten verwennen door drie vrouwen, wat wil een man nog meer? Wij dus naar Le Grand Mix in Tourcoing, net over de grens met Frankrijk waar de concerttour ‘Les Femmes s’en Mêlent’ een prachtig trio opvoerde: Aldous Harding, U.S. Girls en Georgia.

Vier dagen had Aldous Harding in bed gelegen, “ijlend en wachtend op de dood”, zoals ze zei; oftewel: met de griep. Maar vanavond stond ze er, opgepept door keelspray en Red Bull – aan haar gezicht te zien een dodelijke smakencombinatie. En haar stem hield het, tot en met de laatste noot van een uitgekleed I’m Sorry van Roy Orbison.

Daarvoor kregen we vooral veel nieuw werk van haar in juli te verschijnen, nieuwe album. De Nieuw-Zeelandse, die er vanavond uitzag als een oer-Britse, strenge gouvernante in een witte, katoenen jurk, een zwarte truitje, mannenschoenen en met de haren in een streng dotje, riskeerde dan ook weinig. Wie van de aanwezigen had haar prachtige debuutplaat al gehoord?

Wij wel; dus we wisten dat er tussen de met veel mimiek en met haar aparte stemgeluid (dat schippert tussen dat van Tiny Ruins en Vashti Bunyan) gebrachte acht songs slechts twee uit die titelloze plaat zaten: haar allerbeste song Hunter en ook het dreigende Beast. Ook het recent vrijgegeven I’m So Sorry, dat ze à la Scott Walker in een uur tijd schreef, klonk bekend in de oren, maar verder was alles nieuw.

En toch verveelde Aldous Harding geen seconde, daarvoor was ze te speciaal, te theatraal, te grappig en toch geloofwaardig, wanneer ze met getormenteerde blik zong over bloeden in de rivier of over de paranoia die haar bekroop na het roken van marihuana (What If Birds Don’t Sing, They’re Screaming). Helemaal stil werden we bij The World Is Looking For You en zeker bij de zin “There’s no end to the madness I fear”. De gebeurtenissen in Brussel waren daar niet vreemd aan.

Van een cabaret werden we naar een Londense, kosmopolitische nachtclub gekatapulteerd door Georgia. Zelf klonk ze bij tijden als een jonge Neneh Cherry (al is ze zo wit als een blanke stadsmus kan zijn) en toetseniste H. die haar begeleidde, heeft Aziatische roots.

Georgia Barnes (dochter van Neil Barnes van Leftfield) nam het grootste deel van de tijd plaats achter de drumkit vanwaar ze met haar meisjesachtige stem zong en krijste. Enkel voor het relatieve rustpunt You en de tedere afsluiter Heart Wrecking Animals nam ze plaats achter de Roland Gaia.

Bij Hard Lie This (uit de ep ‘Come In’) met de bombastische, door synths geproduceerde blazers en vooral bij haar bekendste nummer Nothing Solutions bereikte de set zijn kookpunt met een Georgia die alles gaf en zo hard op de pedaal van de basdrum stampte dat die vooruit schoot. Pas toen die met een zwaar stuk lood verankerd was, was hij klaar voor een hyperkinetisch Move Systems.

Georgia is nog jong, maar ze gaf alles wat er in het kleine lijfje zat en dat is altijd leuk om te zien.

Toch liet U.S. Girls haar een poepje ruiken als het erop aan kwam een broeierige, sensuele zelfs decadente sfeer te creëren. En daarvoor had Meghan Remy niet meer nodig dan wat knopjes, een cassettedeck en een achtergrondzangeres die, net als Remy zelf, in sexy zwart was gekleed. Toronto is duidelijk nog spannender dan Londen.

Uiteraard putte U.S. Girls vooral uit ‘Half Free’, het recentste album, maar aftrappen deed het duo met Friendlies + Pamela + GG uit ‘U.S. Girls On Kraak’. Terwijl spots het podium in een kille, blauwe gloed zetten, zong Remy’s sidekick in twee micro’s tegelijk en hitste zij zo meteen het publiek op.

Window Shades was meteen goed voor een eerste hoogtepunt en een choreografietje van de twee dames en, toen de spots bij New Age Thriller omschakelden naar zwoel rood, steeg de temperatuur in Le Grand Mix meteen enkele graden om maar te zwijgen van wat er gebeurde toen Remy tijdens Island Song haar doorkijkblouse losknoopte of toen ze bij 28 Days in de zaal sprong om daar verder te zingen en verleidelijk te dansen.

Afsluiten deed U.S. Girls met het slotnummer van ‘Half Free’, Woman’s Work, waarbij ze schrijlings op een monitor ging zitten, zich daar liet afglijden om nog een paar verleidelijke, zijwaartse danspasjes te doen richting elektronica om daar onverwacht op stop te drukken. Einde show.

U.S. Girls staat op 3 april nog in Trix. Gaat dat beleven, maar deze triple bill was uniek. Daarvoor ben je te laat.