Whispering Sons - W-dag

Rivierenhof, 2 september 2021

Donderdag was het W-dag. De drieëntwintigste letter van het alfabet verwijst in onze muzikale belevingswereld sedert een poosje naar Whispering Sons. En met recht en reden, zo bleek maar weer eens na afloop van de magische passage in het Openluchttheater. Want een beleving was het zeker en vast!

Alle ingrediënten waren aanwezig om er een topavond van te maken. Ofschoon lichtelijk vermoeid waren we goedgeluimd en netjes op tijd vertrokken naar Deurne en hadden we bijgevolg een relatief vlotte rit en het nodige geluk bij het parkeren aan het park. Ons gezelschap zag het ook helemaal zitten - of staan, al naargelang de respectievelijke plaats in het amfitheater - en last but not least: het weer was ideaal voor een openluchtoptreden. Mogen we het al een nazomer noemen of is dat nog te vroeg?

Opener El Yunque kweet zich uitstekend van de niet geringe taak om ons gedurende een halfuurtje te doen vergeten voor wie we vanavond in feite naar Antwerpen waren afgezakt. Deze jonkies uit Hasselt spelen eigenzinnige, experimentele noiserock met de nodige weerhaakjes die live uitstekend tot zijn recht komt. Voortgestuwd door het ritme van heerlijke drums en gitaargeweld, waarbij de gitarist bijwijlen ook even de microfoon overnam van de gedreven, prettig gestoorde zanger. Een genot om bezig te zien en dit niet enkel omdat Fenne Kuppens tijdens part II van de slotsong al even de stembanden mocht komen opwarmen.

Het concert van Whispering Sons in het Rivierenhof was door coronaperikelen helaas al een paar keren uitgesteld en verschoven moeten worden, maar gisteren was het dan eindelijk toch zo ver. Hoeft het nog gezegd dat velen er reikhalzend naar hadden uitgekeken? Ja, we pleiten (mede)schuldig. Algauw bleek dat niet enkel het publiek maar gelukkig ook de band zelf er meer dan zin in had. Ze trapten af met twee songs uit het recente album ‘Several Others’: het donker dreigende Dead End en de uppercut die Heat heet.

Tegen de tijd dat Fenne ons op inmiddels gekende wijze toeschreeuwde: “How are you feeling?”, in nummer drie, het onverwoestbare Got A Light, was het antwoord op die retorische vraag al een understatement geworden: “Goood”! Ook met het uptempo White Noise en doorbraakhit Alone doken we nog even in ouder werk van de Sons. Met daartussenin gepropt een prachtige versie van (I Leave You) Wounded, één van onze favoriete (kalmere) nummers uit het nieuwe album. Bewonderende blikken, ditmaal ook en vooral voor de spannende elektronische motiefjes waarop we in dit nummer getrakteerd werden door toetsenman Sander Hermans.

En het zou alleen maar beter worden. Op een paar technische foutjes na was er weinig of niets aan te merken op dit concert. Op het onrespectvolle gepraat van een aantal zogenaamde fans tijdens de meer ingetogen momenten (zie Screens, Aftermath) daarentegen. Gelukkig was dit niet van die omvang en aard om onze stemming te verpesten, en al zeker niet om de flow uit het optreden te halen. Het door elektronica beheerste Flood was een hoogtepunt, single Surface een onvervalste meezinger waarop zowat iedereen in onze nabije omgeving lekker loos ging en met Hollow werd een laatste maal tijdens de reguliere set de epische grandeur van debuut ‘Image’ in herinnering gebracht. Waarvoor onze dank, meisje en jongens!

Eindigen deden ze met enkele van de meest intense, rechttoe rechtaan kleppers uit ‘Several Others’, te weten het onweerstaanbare Satantango en het korte maar o zo krachtige Surgery. Kwestie van ons, duistere zielen altegader, uitgeteld en happend naar adem achter te laten. En zo geschiedde.

Het eerste bisnummer was een verrassing, want Performance hoorden we vanavond voor het eerst in 2021 weer live uitvoeren door Whispering Sons. Met het allesverzengende Waste kwam er vervolgens een definitief einde aan een magistraal concert van een Belgische topband die nu al groot is maar, als ze op dit elan blijven doorgaan, zonder twijfel nog een prachtige toekomst tegemoet gaat.

Foto's: Mina Van Elewyck