Whispering Sons - Fragile figure, I want to make you scream

Muziekodroom, 2 februari 2019

Sinds ze in oktober vorig jaar de gelauwerde debuutplaat ‘Image’ uitbrachten, liet Whispering Sons overal waar ze kwamen een spoor van vernieling achter. Gisteren stonden ze in de Muziekodroom te Hasselt, klaar om alles en iedereen aan flarden te spelen.

Het voorprogramma van dienst was het Gentse Rumours. We gaan eerlijk zijn: we waren niet helemaal op de hoogte wat deze band betreft. Geheel ten onrechte, want de eigenwijze mix van elektronische muziek en pop, gedrenkt in een melancholisch shoegaze-sfeertje, maakt dat Rumours live een indrukwekkende formatie is.

Wij onthouden vooral opener Surface dat ons meteen met de neus tegen het canvas sloeg. Zangeres Hannah Vandenbussche beschikt over een stem als een klok en de muzikanten toveren, met behulp van een resem effectpedalen, meer uit de synthesizers dan wij technisch voor mogelijk achtten. Wij kunnen u slechts één advies geven: als Rumours in de buurt speelt, moet u zeker gaan kijken.

Dan was het tijd voor Whispering Sons. Openen deed het vijftal, net als op ‘Image’, met Stalemate. Zangeres Fenne Kuppens eiste meteen alle aandacht op. Een stem die doet vermoeden dat ze verre familie is van Ian Curtis en dansmoves waar Nick Cave nog iets van zou kunnen leren, vormen de ingrediënten voor een van de meest innemende frontvrouwen van de laatste jaren.  

“I want to sleep”, zong ze in Got A Light, maar niemand die daar nog maar aan durft te denken. De adrenaline gonste door je lichaam en Kuppens schreeuwde de emoties van zich af. "How are you feeling?" Good!

Al vroeg in de set kwam Afrekening-hit Alone voorbij. Wij vonden het altijd een van de minder interessante songs van het - voor de rest perfecte - debuut. Maar door het aanstekelijke publiek rond ons sloeg de vonk finaal over.

Nadien mocht bassist Tuur Vandeborne de spotlights opeisen tijdens een gejaagd en door een pompende bas gedreven White Noise. Een song waar menig beginnend bandje hun schoonmoeder voor zou ruilen belandde bij Whispering Sons zelfs niet op dat debuut. Over kwaliteit gesproken.

Met Skin laste de band even een adempauze in. De subtiele riff van gitarist Kobe Lijnen sneed door je heen als een vers geslepen mes. Sander Hermans voorzag met de synths het geheel van een prachtig sonisch tapijt. Even wisten we niet waar we het hadden.

Gelukkig mepte drummer Sander Pelsmaekers je met de tegendraadse ritmes in No Time weer helemaal wakker. Fragments bevat een vuil baslijntje en een gitaarriff als een mitraillette. Hollow mag zo de volgende single worden, enkel en alleen al vanwege de fantastische tekst: “And life is very long, when you're stuck in existence”.

Wall is ondertussen een klassieker in het genre en vormde voor sommigen het teken om helemaal door het lint te gaan, maar dan moest het beste eigenlijk nog komen. Vanuit een laagje feedback en de donkerste krochten van de menselijke ziel werd Waste opgeroepen. We kunnen zonder schroom stellen dat dit één van de beste Belgische nummers van de laatste jaren is. Toen de song helemaal openbarstte, leek de Muziekodroom in elkaar te storten.

“Fragile figure / I want to make you scream”, schreeuwde Kuppens. En of ze daar in geslaagd is: het publiek schreeuwde samen met haar de weinig hoopvolle mantra “I don't know if I care”. Het kippenvel stond twee meter hoog en de haren helemaal rechtop. En als we op de reactie van het publiek mogen afgaan, was dat niet enkel bij ons het geval.

Alles wat hierna kwam was een leuke bonus. Met Insights werd er nog één keer teruggegrepen naar ‘Endless Party’ en No Image vormde het sobere sluitstuk van een fantastisch optreden. Whispering Sons is live een geoliede machine. Laat niemand iets anders beweren. Wij durven zelfs stellen dat ze stilaan tot de top van de Belgische muziekscene behoren en dat met slechts één album onder de arm. Wij kijken alvast uit naar wat de toekomst brengt. En hopelijk is die even zwartgallig.