Whispering Sons - Afgewerkt op klasse

Het Depot, 13 april 2022

Het zal je maar overkomen. Eén van de meest beloftevolle bands van het land zijn, een ijzersterke livereputatie hebben, zelfs al lichte potten beginnen breken in het buitenland en dan breekt er toch wel niet een wereldwijde pandemie uit. Het is het scenario dat vele bands hebben beleefd de afgelopen twee jaar, waaronder ook onze landgenoten van Whispering Sons. We zien ons daar nog steeds staan, begin december 2019 in een uitverkochte Ancienne Belgique, genietend van de afsluiter van de Image-tournee. Nog één laatste keer knallen om dan voor even de studio in te duiken en de wereld nog wat verder te veroveren. "Even" bleek bij benadering een optimistische woordkeuze, want we moesten uiteindelijk anderhalf jaar wachten op ‘Several Others’. Een plaat die op zijn beurt ook weer bijna een jaar moest wachten om voorgesteld te worden aan de Belgische concertzalen. 

Alle clichés even terzijde, want geduld is natuurlijk een schone deugd, is Whispering Sons wel een band waar we met plezier op willen wachten. De band wist ons zelfs te verleiden om nog eens af te zakken naar het Leuvense Depot, een concertzaal die na al die jaren nog steeds op de schizofrene koord balanceert tussen sfeerrijke bunker en veredeld cultureel centrum. Voor de komst van Whispering Sons werd er gekozen voor de opstelling met zittend publiek, wat de CC-factor jammer genoeg exponentieel deed toenemen en het aanwezige publiek uitnodigde om er voor, tijdens en na de set een veredelde praatbarak van te maken. U begrijpt: niet de beste omstandigheden om één van de spannendste live acts van het land aan het werk te zien. 

Bovenstaande tirade staat natuurlijk geheel en gelukkig los van de performance van het postpunk-collectief. Openen deden ze net als op ‘Several Others’ met Dead End, een song die zowel op plaat als op het podium staat als een huis. Ondanks de lange corona-stilte, zit er dus alles behalve roest op de jivemachine die Whispering Sons doorheen de jaren is geworden. De band schakelde al meteen een versnelling hoger en zette het schuimbekkende Heat in, wat nog steeds het muzikale antwoord is op de vraag “Wat als Paul Banks een gabber was geweest?”.

Nadien volgde met Got A Light de traditionele verwelkoming door gastvrouw Fenne Kuppens: How are you feeling?", waarop ons antwoord toch eerder richting "Ca va wel", ging dan een uitbundig "Good!". Halfweg het nummer bleek ook de microfoon van Kuppens zich niet al te best te voelen en begon er wat ruis en gekraak op de zaak te komen. Een korte technische onderbreking haalde toch even vaart uit de zaak en zorgde ervoor dat een klassieker als White Noise zijn momentum misliep.

(I Leave You) Wounded deed het akkefietje snel vergeten en zorgde door het meeslepende karakter dat we weer helemaal in het kille universum van de band werden gezogen. Bloemen werpen we graag richting Sander Hermans die met de synths het nummer naar een nog hoger niveau wist te tillen in deze live versie. Nadien volgde het obligatoire dansmomentje met eeuwige single Alone. Het publiek ging voor een eerste keer compleet uit de bol, maar onze verhouding met de Afrekening-klassieker blijft afstandelijk. Doe ons dan maar het ingetogen Screens, dat de band even een welgekomen adempauze gaf. Kobe Lijnen wisselde de Fender in voor een charmant ogend pianootje en snoerde even het ganse Depot de mond.

De band besloot met Flood nog wat verder uit de nieuwe plaat te putten. Toegegeven, toen we voor het eerst kennis maakten met het nummer, liet het ons vrij koud. Maar jongens. Wat een song. De outro deed ons vrezen dat de muren van Het Depot het gingen begeven, maar gelukkig hield de bunker stand. Vervolgens kregen we stadionhit Surface en miskende wereldhit Hollow voorgeschoteld. Vooral die laatste zal ons tot het einde der tijden kippenvel blijven bezorgen.

De band leek als een TGV door de set te razen en onvermoeibaar op de eindbestemming af te gaan, tot ze besloten om alles weer stil te leggen en Lijnen terug achter de piano kroop. Wat ons betreft een spijtige keuze, zeker aangezien ze daarna weer aan tweehonderd kilometer per uur Satantango/Surgery door de speakers joegen. Het einde van de reguliere set liet ons toch met enkele twijfels achter.

De bisronde ging dus doorslaggevend zijn. Die werd begrijpelijk, maar tegelijk ook vrij dapper afgetrapt met recente single en slow burner Tilt. Het applaus was iets minder, wegens de lage herkenningsfactor, maar mocht op basis van songkwaliteit zeker een pak heviger. Herkenningsfactor te over bij Wall. Wat ons betreft nog steeds de über-single van Whispering Sons. Volgens Kuppens was het al een lange tijd geleden dat ze het nummer nog eens speelden, waarom zal ons een raadsel blijven. Afsluiter van dienst was het onvolprezen Waste, een song zo monumentaal dat het stilaan met U dient aangesproken te worden. Enige kanttekening is het ontbreken van Sander Pelsmaekers achter de drums. Zijn fantastische en a-typische stijl van drummen tilde het nummer steevast naar een ander niveau. Hopelijk zien we deze topper ooit nog achter het drumstel bij Whispering Sons.

En zo wist Whispering Sons ons op klasse toch weer te overtuigen van een alreeds objectief vaststaand gegeven: die ijzersterke livereputatie. Dat de set niet heel soepel liep, er hier en daar een twijfelachtige keuze was en de omstandigheden niet super waren, maken dat het geen optreden voor de eeuwigheid werd. Maar laat dat u zeker niet weerhouden om de band dit jaar nog live te gaan beleven.

Meer info en speeldata van Whispering Sons kan u vinden op hun website.