Whispering Sons - Triomftocht

Ancienne Belgique, 12 december 2019

Waar konden Whispering Sons het topjaar 2019 beter afsluiten dan in ’s lands beste concertzaal. Juist ja, de Ancienne Belgique, waar ze drie jaar geleden voor het eerst nationale bekendheid verwierven als jonge winnaars van HUMO’s Rock Rally. Maar het was pas na het verschijnen van het volwaardige debuut ‘Image’ (2018) dat de bal voorgoed aan het rollen ging voor de band. Bijna alle shows in België verkochten in een mum van tijd uit, ze speelden op tal van grote festivals het voorbije jaar (inclusief het hoofdpodium van Rock Werchter) en bleven ook ijverig in het buitenland toeren. Dat ze er donderdag voor het eerst in geslaagd waren de grote zaal van de AB maanden op voorhand volledig uit te verkopen, vormde de verdiende kers op de taart.

Bovendien zijn we er stellig van overtuigd dat die uitverkochte zaal helemaal hun eigen verdienste was, ook al hadden ze in het kader van het AB40-feestjaar nog drie andere live acts uitgenodigd deze avond. Mede door het vroege aanvangsuur waren er tijdens de set van Croatian Amor, het soloproject van Loke Rahbek, nog maar weinig toeschouwers aanwezig. Deze Deense artiest, één van de drijvende krachten achter het Posh Isolation-label, had het onzalige idee om door middel van overmatig gebruik van stroboscoopflitsen de aandacht af te leiden van waar het uiteindelijk allemaal om zou moeten draaien. De muziek dus. En die klonk in zijn geval, naast hoofdzakelijk experimenteel elektronisch en ambient-getint, onvoldoende overtuigend om ons een half uur te kunnen boeien.

Jammer maar helaas. Ook van het optreden van CTM hadden we iets meer verwacht. Het betreft hier een soloproject van de klassiek getrainde Deense zangeres en celliste Cæcilie Trier, al liet ze zich in Brussel vergezellen door een tweede dame achter de elektronica. Met een eigenzinnig geluid, dat ergens tussen hedendaags klassiek en experimenteel zweefde, poogden ze zich een weg naar ons muzikaal kloppende hart te banen, maar ondervonden daarbij heel wat weerstand vanuit de ondertussen flink volgelopen zaal. Zo’n onophoudelijk gepraat van zo veel toeschouwers, zelfs vooraan waar wij ons bevonden, maakten we hier zelden mee en dat zorgde voor een flinke domper op de concertbeleving. Het getuigde bovendien van een egoïstische instelling en een totaal gebrek aan respect, niet enkel voor de artiest in kwestie, maar ook voor de keuze ervan door de curator van deze avond.

En dat was… Whispering Sons. Algauw bleek dat zowat iedereen (toegegeven, ook wij) voor hen was gekomen, want nog voor ze een noot hadden gespeeld werden ze al toegejuicht. Een op voorhand gewonnen thuismatch, zoiets. Maar je moet het als band toch nog altijd - en telkens opnieuw - weten waar te maken op het podium natuurlijk. Gelukkig voelt het vijftal zich daar als visjes in het water, ook en vooral in "hun" Brussel. En dat gold in de eerste plaats voor zangeres Fenne Kuppens, die al van bij opener Fear het publiek uit haar handen deed eten met de inmiddels vertrouwde mimiek en enthousiaste dansbewegingen. Het getuigde van moed en erg veel zelfvertrouwen om met een gloednieuwe song dit concert aan te vatten, maar we waren meteen mee. En wij niet alleen.

Wat daarna volgde, was een bevestiging van wat we al een tijdje wisten: deze groep is gewoonweg het beste wat de laatste jaren is komen bovendrijven in de Belgische (internationale?) scene, punt. De sterke songs uit ‘Image’ (het onheilspellende Got A Light, het dansbare Stalemate en Dense, de poppy single Alone, het intieme Skin…) mogen we dan ondertussen al vele malen live hebben gehoord, in de AB werden ze met zoveel energie en gedrevenheid gespeeld dat het een genot was om te zien en te horen. En de band genoot ook zichtbaar van de geestdriftige reacties vanuit het publiek. Zelden Fenne zo veel zien glimlachen tijdens een concert.

Ook de tussen twee hoofdstukken (debuut-ep ‘Endless Party’ en ‘Image’) uitgebrachte, uitstekende singles White Noise en Performance zaten tot onze vreugde nog steeds in de set. Maar we waren toch ook en vooral verheugd dat er stilaan wat nieuwe songs beginnen op te duiken. En als die allemaal van hetzelfde hoge niveau als Cool, Vision en het eerder genoemde Fear zijn, dan staat er ons (hopelijk volgend jaar?) een geweldige nieuwe plaat te wachten van Whispering Sons. Dromen mag…

Na het intense Hollow volgde nog een door merg en been gaande versie van Waste, waarbij ook een spontane moshpit ontstond in de eerste rijen. Eentje die bleef aanhouden tijdens het eerste bisnummer, het onweerstaanbare "oudje" Wall. Ook het daaropvolgende, deprimerende Insights was een oude publieksfavoriet, waarna de Sons met het knap naar een climax opbouwende No Image (met Kobe Lijnen achter de piano) de kroon op het werk zetten. Een triomftocht van begin tot eind. Game, set, match.

Om onze laatste trein huiswaarts niet te missen, verlieten we voortijdig de after-show van het Belgische paper hats in de AB Club daarna. Ietwat jammer, want van de drie keuzes van Whispering Sons sprak deze ons het meeste aan. Volledig instrumentale, dansbare elektronische muziek gemaakt met analoge synthesizers en live drums met af en toe ook wat krautrockinvloeden. De knappe live visuals van videokunstenaar Jaak De Digitale vormden een gewaardeerd extraatje, en we waren blij deze groep eindelijk eens aan het werk gezien te hebben.