Trixie Whitley - Rauwheid en kwetsbaarheid

Botanique, 5 mei 2018

Trixie Whitley broedt op een nieuwe plaat. Of eigenlijk niet meer, want de zangeres liet weten dat de mastering twee dagen geleden was afgerond en dat ze de nieuwe plaat al door de boxen had geknald tijdens een nachtelijke autorit. Op de plaat is het nog wachten tot in de herfst, maar Trixie wilde graag een select publiek al laten kennismaken met een aantal van die nieuwe nummers. Dus vertrok ze op een kleine, Europese tournee waarbij ze in kleine zaaltjes speelde. Trixie Whitley was verheugd om in de Rotonde van de Botanique te staan (capaciteit: tweehonderdvijftig mensen), wij waren verheugd om haar daar te zien. 

We hebben het even nageteld: het was de achtste keer dat we Trixie Whitley aan het werk zagen. Van een soloconcert in De Roma in Borgerhout in 2010 tot nu. Dit concert was het meest vergelijkbaar met die eerste keer dat we haar zagen. Net als toen staat er veel te gebeuren, was Trixie veel aan het uitproberen en werd je vooral benieuwd naar hoe dat op plaat zou klinken. Dat Whitley zich op een podium zo bloot wil geven, dat ze blijft openstaan voor dat voortdurende experiment, voor dat onzekere van het spelen van nieuwe nummers op een podium, dat zegt veel over haar authenticiteit en haar drang om te delen.

Deze jongedame zoekt steeds naar nieuwe manieren om haar muziek te benaderen. Als ze voor snel gewin zou gaan, zou ze een plaat maken met daarop een stuk of tien doorslagjes van Breathe You In My Dreams. Succes verzekerd. Maar dat is dus wat ze niet doet. Via nieuwe single Heartbeat, geproduceerd door Run The Jewels-producer Little Shalimar, kregen we al een idee van wat het deze keer zou kunnen worden.

Trixie legde uit dat ze deze keer begonnen was met ritmes en dat ze – anders dan anders – haar melodieën rond deze ritmes was beginnen bouwen. Ze had dan ook voor een drummachine gekozen. Twee nieuwe nummers bracht ze op een Korg (en dat weten we ook alleen maar omdat de naam van die synth er achteraan in grote letters stond opgeschreven). Heartbeat, de setopener, was groovy en bezwerend. In het nieuwe nummer Touch werd eenzelfde benadering bijna sacraal.

Aan alles voelde je dat hier een artieste stond die dicht bij zichzelf bleef. Geef Trixie een gitaar of zet haar achter de piano en ze kan de hele wereld aan. Maar wanneer haar hartsvriendin haar even vanuit de zaal aanmoedigde (“Komaan Trixie!”), werd ze weer heel verlegen en giechelde ze nerveus. Trixie is sinds 2015 ook mama. In één van de mooiste momenten droeg ze een nummer op aan haar kleine peuter, omdat die gefascineerd was door een ritme dat Trixie gecomponeerd had op de Casiotone, een klein keyboard dat ze ooit cadeau had gekregen toen ze vijf was.  Ze speelde ook Fishing For Stars, een bloedmooi nummer en het eerste dat ze had geschreven na haar bevalling. Het klonk als meer vintage Trixie Whitley.

Ook een hele mooie was het nieuwe Dare To Imagine met de mooie tekst: “I just wanna dare to imagine / the places of my dreams”. Het was een nummer waartoe ze geïnspireerd werd na het lezen van een boek over Koerdische vrijheidsstrijders ('To Dare Imagining' van David Levi Strauss), maar het uiteindelijke resultaat bleef dicht bij het hart.

Ze speelde ook wat oude bekenden, zoals Oh, The Joy en Hotel No Name en ze zorgde voor een stilte waarin je een speld kon horen vallen tijdens misschien wel de meest doorleefde versie van Pieces die we ooit al hoorden. Afsluiten deed ze met Breathe You In My Dreams, het soort nummer dat nog altijd op zijn best is als Trixie het helemaal alleen brengt. 

We houden misschien nog wel het meest van Trixie Whitley, als ze alleen op een podium staat, in al haar rauwheid en kwetsbaarheid. De ongepolijste versies van de nieuwe nummers zijn al goedgekeurd. Nu nog afwachten hoe dat allemaal zal klinken op dat album.