Thurston Moore Group - Waar is Whammy?
De Zwerver, 13 maart 2023
In de muziek heb je halfgoden, gewone goden en oppergoden. In ons lawaaierig religieus universum hoort ene Thurston Moore thuis in die laatste categorie. Als een kwart van de legendarische band Sonic Youth inspireerde hij direct of indirect minstens de helft van de artiesten in onze platenkast. Moore mag later dit jaar vijfenzestig kaarsjes uitblazen, maar op rust is hij nog lang niet. Maandagavond verzette hij in een uitverkochte zaal De Zwerver in Leffinge alweer zijn en onze bakens. Creatieve topsport.
Zo zette hij met zijn band in Leffinge al meteen de toon met het onuitgegeven Hypnogram, een song die ons nu al doet uitkijken naar de volgende release. Zoals was aangekondigd, stond dit optreden vooral in het teken van Moore’s laatste worp ‘By The Fire’ (2020). We hoorden anderhalf uur lang verschroeiende versies van de songs op die plaat. Enkel onderbroken voor een ode aan de grootmeester Lou Reed (met een interpretatie van het vijfenvijftig (!) jaar oude Velvet Underground-nummer Temptation Inside Your Heart) en een knipoog naar het vorige album ‘Rock n Roll Consciousness’ met set-afsluiter Aphrodite die naadloos opborrelde uit de asse van Cantaloupe.
Terug naar het begin van de roadtrip doorheen ‘By The Fire’. Hashiesh streelde ons met een sublieme opbouw: gretig gitaargepingel en aanzwellende drums en basgitaar. Ondertussen mocht Jon Leidecker links op het podium welgemikte electronische accentjes toevoegen. Het viel overigens op hoe het publiek in een onlogische halve cirkel alle blikken richtte op de rechterhoek van het podium, waar Thurston Moore de diepere zieleroerselen aan zijn gitaar ontfutselde. Een oppergod, weetjewel…
Toch hebben ook goden alledaagse probleemjes. Zo bleek Moore na Hashiesh te beseffen dat de "whammy bar" van zijn gitaar vermist was (“Wie heeft mijn whammy bar?”). Hij smeekte zijn vriend Tommy Denys ter hulp en luttele ogenblikken later kwam de man achter Les Ateliers Claus (en gitarist van Steve Gunn in bijberoep) met het kleinood ten tonele. Het moet Thurston Moore een boost gegeven hebben, want tijdens Siren, dat daarop volgde, ging de gepimpte gitaar heerlijk flirten met die van gitarist Alex Ward (de vervanger van James Sedwards, die herstelt van een beroerte). Een streling voor het oor die uitmondde in een heerlijk boeket. Het lange hoogtepunt van de avond was misschien wel het allesverzengende Venus, een instrumentale uitputtingsslag tussen broederlijk in de clinch gaande gitaren, opgezweept door precisiebombardementjes van de basdrum. We voelden ons op de tarmac van de luchthaven en genoten van zoveel gelaagde noise, die een kwartier later overging in een experimentele symfonie van klokkengelui. Perplex knepen we onszelf in de arm: fuck, dit was echt!
Na dik anderhalf uur orkestreerde Thurston Moore voor de muzikanten het eindakkoord van Aphrodite, maar "by popular demand" door een uitverkochte zaal kwam de Thurston Moore Group terug met Locomotives als toegift. Nadat hij de groepsleden had geïntroduceerd - we wachten nog steeds op het moment dat hij Deb Googe voorstelt als "my friend Googe" - werden we nog een laatste maal meegesleurd doorheen de wondere wereld van ‘By The Fire’. Ook nu weer geraakten we alle besef van tijd en plaats even kwijt. Wat we ervaarden als een perfecte drieminutenpopsong, bleek andermaal in reële tijd een meesterwerk te zijn dat losjes de tien minuten overschreed.
We telden het even na: dit was de vierendertigste keer dat Thurston Moore (in welke incarnatie dan ook) voor onze oren ten dans speelde. En toch was het er weer boenk op en kijken we al reikhalzend uit naar een volgende keer. Dat kan woensdagavond nog in Le Grand Mix, net over de grens in Tourcoing of eind juli op het Mid-Zomer festival in Leuven. Voor geestesgenoten The Melvins kun je dan weer terecht in De Zwerver op 24 juni.
Foto: Karen Vandenberghe (voor Muziekclub De Zwerver)