The Monotrol Kid - Alsmaar beter

undefined, 11 december 2016

“Small is beautiful”, schreef economist E.F. Schumacher al in 1973 en anno 2016 is de uitspraak van zijn leraar Leopold Kohr nog altijd van toepassing, zeker op concertjes. En dus trokken wij naar de Equator in Mechelen waar een Fauteuil Concert van The Monotrol Kid op het programma stond.

The Monotrol Kid zou er zijn laatste album ‘Rain In The Face’ voorstellen. Een plaat waarover wij na een interview al heel wat wisten en die wij hoe langer hoe meer weten te waarderen. Net als op eerdere albums brengt The Monotrol Kid niets vernieuwends, maar de songs zijn met zoveel liefde en vakmanschap gemaakt door zanger Erik Van den Broeck dat ze nooit vervelen. Bovendien werd de inbreng van de muzikanten - en dan vooral van gitarist Dries Vanhove – steeds groter en de band steeds beter.

Dat bleek ook in de Equator waar in het eerste deel ‘Rain In The Face’ integraal werd gespeeld met uitzondering van afsluiter 7 Times en met een kleine wijziging in de volgorde: niet Call My Name, maar wel het iets rustigere Mountain Me mocht de set openen. Weer werden we vooral gegrepen door de gitaarsolo die de songs kleurt.

De subtiele toetsenpartijen van Luc Weytjens ontbraken en ook Ilse Govaerts (Neeka) kwam niet meezingen op Clouds, maar verder lagen de liveversies niet zo ver van de plaat af. Dat was een opluchting, want de show was aangekondigd als akoestisch. Er was toch wat versterking voorzien en die zouden we echt gemist hebben nu The Monotrol Kid op plaat steeds vaker de spierballen laat rollen.

In een tweede deel kregen we een "best of” uit de vroegere platen, met natuurlijk een hoofdrol voor ‘My Talk My Song’, het vorige album, waaruit onder andere parels als Tuscan Moon en de “Yuck fou!” naar zijn leraar Engels: Funeral Blues werden geplukt (zijn leraar Engels heeft ooit gezegd dat Van den Broeck nooit deftig Engels zou kunnen spreken, maar ondertussen is die song opgenomen in de cursus Engels van de man).

Ook ‘What About The Finches’ kwam aan bod met drie songs (als we The Horse Ride meetellen dat later ook nog eens op ‘My Talk My Song’ terechtkwam). Het was Stone Skyway uit die plaat dat met de prijs van beste song van de avond ging lopen, ook al gaat die volgens Van den Broeck zelf nergens over.

Ook de eerste ep ‘Today Was A Good Day’ was met twee nummers vertegenwoordigd, maar de hedendaagse versies van Little Boy en Almost zijn in niets meer te vergelijken met de versies uit 2009 en dat bedoelen we positief.

The Monotrol Kid had de twee delen van de show ook van plaats kunnen wisselen om met de “best of” de trouwe fans op te warmen voor het nieuwe materiaal. Dat nieuwe materiaal moest immers nergens onderdoen voor het beste, oudere spul. Integendeel, die nieuwe plaat is het voorlopige magnum opus van de band.

 

foto: @TroostiePhotoBooth