The Flaming Lips - Vuur in alle kleuren

undefined, 4 februari 2017

Wie de Flaming Lips ooit live zag, weet dat hun shows geen gelijke kennen. Tuurlijk, bij Muse komt er ook een hoop spektakel aan te pas, maar die zijn dan weer onbeluisterbaar. Nu Wayne Coyne en zijn vrienden ook nog eens een meer dan behoorlijke plaat uithebben met Oczy Mlody, had u eigenlijk geen enkele reden om niét af te zakken naar de Roma.

The Flaming Lips - Vuur in alle kleuren

Als we de heren uit Oklahoma met één woord moeten omschrijven (en dat woord mag niet ‘knettergek’ zijn), dan zou het ‘crowdpleasers’ zijn. Ze zitten intussen al meer dan dertig jaar in het vak, en weten waar hun publiek voor komt. Ze spelen dus niet enkel nummers uit de recentste plaat en een paar obscure b-kantjes, maar trekken meteen alle registers open.

In de Roma stond Coyne als eerste op de planken, als een soort volksmenner die zijn eigen band aankondigde. Na een paar uitdagende, vaag bekend klinkende akkoorden op de synths, barstte Race For The Price los in volle glorie – en dus ook mét de obligate gigantische ballonnen, confettikanonnen en een waanzinnig lichtspektakel.

Coyne zal nooit ’s werelds meest toonvaste zanger zijn, maar geen hond die daar om gaf toen de band vervolgens het prachtige Yoshimi Battles The Pink Robots, Pt. 1 inzette. Gigantische, opblaasbare figuren kwamen meedansen, en degenen in het publiek die zonet nog verbaasd stonden te fronsen, waren intussen al geheel ondergedompeld in het carnavaleske spektakel.

How?? en There Should Be Unicorns uit Oczy Mlody bleken geenszins te misstaan in de set, die vooral bestond uit songs van Flaming Lips’ best onthaalde platen, ‘The Soft Bulletin’ en ‘Yoshimi Battles The Pink Robots’. Voor het laatstgenoemde nummer heeft de band nu ook een levensgrote eenhoorn gebouwd, waarop Coyne door het publiek rijdt.

Heerlijk trouwens, hoe amateuristisch alle speciale effecten gebracht worden. We zagen geen reusachtige Hollywoodproductie à la ‘The Wall’ waarin ontelbare onzichtbare handen alles naadloos laten verlopen. Bij de Lips knoeit men lustig op het podium om een reusachtige regenboog op te laten, en het duurde even vooraleer de typische doorschijnende plastieken bal waarin Coyne plaatsneemt, opgeblazen was. Eens hij daar goed en wel in zat, coverde de band Space Oddity van Bowie, en dook Coyne in zijn bal het publiek in.

De Flaming Lips denderden door hun set, en voor we het goed en wel beseften, waren er bijna twee uren verstreken. Allicht had Wagner iets anders in gedachten wanneer hij het over het Gesamtkunstwerk had, maar wat ons betreft kwam deze avond behoorlijk dicht in de buurt. Na The W.A.N.D. en A Spoonful Weighs A Ton verdween de band even in de coulissen, maar het duurde niet lang vooraleer een hongerig publiek hen weer terugvorderde.

We zongen met zijn allen eerst Happy Birthday voor Georgia, die het voorprogramma verzorgde. Daarna bracht Coyne, enkel begeleid op toetsen door Steven Drozd, een gevoelig Waitin’ For A Superman. Als allerlaatste bracht de voltallige band nog publieksfavoriet Do You Realize??, waarna iedereen vol kleurige dromen de nacht indook.


4 februari 2017
Andreas Hooftman