Strand Of Oaks - Collectieve verrijzenis
De Roma, 17 april 2022
“Hoe hou jij dat vol zonder concerten?” Het was een vraag die wij vaak kregen tijdens de eerste lockdown in de lente van 2020. Wel, dat viel nogal mee omdat we konden teren op zoveel mooie concertherinneringen. Eentje daarvan zagen we net voor de boel dicht ging: Strand Of Oaks speelde in de AB een show waaraan we ons nog maandenlang konden rechttrekken. Wij waren niet de enigen, want ook Timothy Showalter benadrukte zondag in De Roma dat die show in België, net voor alles dicht ging, hem deed volhouden tijdens die twee onwezenlijke jaren. “Vergeef me als ik emotioneel word”, iets wat hij een concert lang zou doen.
Op de vrolijke tonen van I Can Hear Music van The Beach Boys kwamen Showalter en zijn band (drie Nederlandse muzikanten) het podium van De Roma op. Het was een vrolijke symbolische knipoog naar de verrijzenis van live muziek, aan de start van de eerste echte tournee van Strand Of Oaks sinds 2020. “Goeienavond. Ik heb jullie gemist. Ik heb dit gemist. Laten we deze avond samen delen”. Die agenda gaf de stoere zanger met het peperkoeken hart mee als leidraad tussen de zestien songs die hij had meegebracht. De helft daarvan plukte de band uit het vorig jaar verschenen ‘In Heaven’.
Een speciaal plaatsje tussen de nieuwe nummers, kreeg Galacticana. Tim Showalter schreef de song in maart 2020, met naar eigen zeggen het AB-concert in het achterhoofd. Of “met deze community - jullie dus - in mijn gedachten”, zoals hij het zelf verwoordde. Een soort homecoming voor zijn song en een vroeg en verbindend hoogtepunt in de set. De liefde voor België bleef maar komen. Er werden herinneringen opgehaald aan de eerste show in de Witloof Bar van de Botanique in 2013: “Ik speelde toen voor een handvol mensen. En daarna bleef het maar groeien. Daarom was ik ook zo bang dat het nooit meer zou herbeginnen”. Hij keerde nogmaals terug naar de AB toen hij Horses At Night inzette: “Die song speelden we daar voor het eerst, toen ik er eigenlijk nog geen titel voor had”.
Iets na tien uur kreeg de band een herkenningsapplausje voor publiekslieveling Forever Chords. Alsof Strand Of Oaks wou synchroniseren met 'Duyster', dat rond dat moment op de radio begon. Dertien minuten lang hemels uitgesponnen. "I hope it never ends", zong Showalter. En wij hoopten met hem mee. Daarna droeg hij Weird Ways op aan een fan die de band voor het eerst zag (en wiens vader via sociale media het verzoeknummer tot bij Showalter had gekregen). “Jij hoort nu ook bij deze familie”, zei hij uitnodigend.
Hoewel de show in het teken stond van het nieuwe leven na de pandemie, stond Showalter ook even stil bij een held die wel door het virus geveld werd. Somewhere In Chicago was een mooie hulde aan John Prine, maar niet de sterkste song in de set. Die prijs gaat misschien naar de obligate bis en afsluiter JM, een ode aan die andere held, Jason Molina, die ons intussen alweer negen jaar geleden ontviel. De bandleden vielen elkaar in de armen, dankten het publiek en Tim Showalter zegende ’t Stad en de wereld. Roma en Pasen, weetjewel… Hier kunnen we weer een tijdje op teren!
