Sonic City - dag 2: De pracht van verandering

Diverse locaties, 11 november 2017 - 12 november 2017

We zien het zo voor ons: Thurston Moore een paar maand geleden aan zijn bureau met de puzzelstukjes van zijn Sonic City-affiche voor zich uitgespreid. Opeens dringt het tot hem door: om het heden te kennen, moet je het verleden begrijpen! En zo liet ook de laatste dag van Sonic City verleden, heden en toekomst subliem en subtiel in elkaar overvloeien.

Veertig jaar geleden zocht Thurston Moore zijn weg in de experimentele no wave-scene in New York (zeg maar de eerste erfgenamen van Velvet Underground) en toen moet hij ook op het trio Ut gestoten zijn. Anno 2017 zagen Nina Canal, Jacqui Ham en Sally Young eruit als dametjes aan wie je op de bus of tram spontaan je zitplaats afstaat, maar eens ze opener Swallow ingezet hadden, vlogen de parallellen met de Sonic Youth-platen "Evol" en "Bad Moon Rising" je om de oren. Begaafde muzikanten zijn het niet en het rammelde aan alle kanten, maar dit was een verdomd interessante les muziekgeschiedenis. Als tijdreizen ooit mogelijk wordt, boeken we eerst en vooral een tripje naar het New York van eind jaren zeventig, begin jaren tachtig!

 

Hop, gauw een pendelbeweging naar het tweede podium van Sonic City. Ela Orleans bleef achter de loopstations en synth vooral in de schaduw van de erg filmische visuals. We zouden haar graag eens de livesoundtrack horen brengen bij een vergeelde, stomme film. Weetje van de dag: op het scherm passeerde ook een werk van Hans Memling, één van de weinige Belgen op het podium van Sonic City dit weekend.

 

Verandering van spijs doet eten, moet Moore gedacht hebben. Zo kon ook een hiphopcrew niet ontbreken. Dälek kleurde vetjes buiten de soms dogmatische grenzen van het genre, zij het vooral in de donkerste tinten. Denk aan Tricky of recenter Ho99o9, maar ook shoegaze (vooral de ongebreidelde sound van My Bloody Valentine) en industrial echoden door de zaal. 

 

Tijd voor alweer een band die vier decennia overspant. The Ex zweert bij het DIY-ideaal maar blijft een muzikale kameleon. De recente samenwerkingen met talloze, Afrikaanse bands gaven ook in Kortrijk een ongelooflijk sterke, ritmische gedrevenheid aan de set. Drumster Katherina Bornefeld leek in een continue rivaliteit verweven met de drie gitaristen voor haar op het podium; een optreden waar de intensiteit van af spatte!

 

Ook intens, maar op een nogal andere manier, waren The New Blockaders. Het duo verbergt zich al sinds jaar en dag achter een bivakmuts en had als enige missie 'the day the music died' te herdefiniëren. Als we vermelden dat op het podium een piano gaandeweg aan gruzelementen geslagen werd, begeleid door het continue gemor van een draaiende betonmolen, dan begrijp je dat dit het meest avantgarde moment van de dag was. Partituren van Eine Kleine Nachtmusik werden verscheurd en in de betonmolen verwerkt. Was het een concert of was het performance? Het antwoord flitste over het scherm in de achtergrond: "Even anti-art is art".

 

Na het a-tonale geweld van The New Blockaders, klonk Wire haast als een popgroepje. De invloed van Wire kan nauwelijks overschat worden en velen keken erg uit naar dit optreden. Toch werd het, ondanks de puike setlist, niet echt een hoogtepunt van de dag. Ondanks een handvol waanzinnig strakke songs zaten tussen opener Ahead en afsluiter Over Theirs net iets te veel stukken die overwaaiden. 

 

Moor Mother werd evenmin het hoogtepunt waarop we toch een beetje hadden geanticipeerd. De punkpoëte uit Philadelphia clashte haar in wezen spoken word-performance met overstuurse noise. Aanvankelijk zwaar onder de indruk, vonden we ergens halfweg het optreden dat het militante stilaan afgleed naar unidimensionaal gepreek. Of hadden wij na achtenveertig uur Sonic City op de teller een vooravonddipje? Dat kan ook...

 

Op zaterdag speelde Thurston Moore een regulier concert met zijn Thurston Moore Group. Voor zijn set op zondag had hij gitarist Stephen O'Malley (Sunn O)))) en saxofonist Mats Gustafsson gerecruteerd. Terwijl zich tweehonderd kilometer noordelijker op Le Guess Who? in Utrecht de "12 Hours Drone" voltrok, hadden we in Kortrijk het gevoel beland te zijn op de finale van The Noise Van Vlaanderen met drie kandidaten die bikkelhard streden om de overwinning. Met een half podium aan versterkers, domineerde O'Malley de show. Het was bijna een verademing, toen hij na een half uur even inbond om van zijn pilsje te nippen. De strafste passages van deze "One Hour Drone" vonden wij die stukken waarvoor Mats Gustafsson de knoppen inruilde voor de saxofoon. 

 

Net als een dag eerder werd het tweede podium afgesloten met een dikke streep jazz. Het DKV Trio sloeg de handen in elkaar met Joe McPhee. Een meesterpact! Free jazz-improvisaties wisselden af met uiterst toegankelijke, ingehouden rondreizen in de wondere wereld van de jazz. Ideaal voor nieuwsgierige leken als ons.

 

"But have you seen my records?", vraagt LCD Soundsystem in Losing My Edge. Als eerste naam dropt James Murphy This Heat. Zo ontdekten wij in 2005 de band achter de geschifte drummer Charles Hayward die we ooit eens in de oude Democrazy zagen. In negentig minuten bewees This Is Not This Heat (niet echt This Heat dus want één van de drie oorspronkelijke bandleden overleed in 2001) hoe belangrijk ze eind jaren zeventig waren als blauwdruk voor de postpunk en latere postrock. Aangevuld tot een zevenkoppige band (die een veelvoud aan instrumenten beroerden) versmolten ze alles wat we dit weekend hoorden. Origineel bandlid Charles Bullen verstopte zich nogal zen achter zijn baard maar Charles Hayward gaf achter zijn drumkit alles wat hij in zich had. Het was al na middernacht toen het slottrio Sleep, 24 Track Loop en Health And Efficiency een fenomaal punt zette achter Sonic City 2017.

 

Wat is nu de eindbalans van deze tiende editie? De nieuwe locatie werkte! De groei deed het festival niet inboeten aan integriteit of relevantie. De formule om met een curator in zee te gaan deed nog meer wonderen dan de vorige Sonic City-edities. En het publiek? Dat bleef hondstrouw en gulzig alle concerten savoureren: al om twee uur 's middags was Depart aardig gevuld en zelfs bij de bizarste kapriolen op de twee podia bleef een meerderheid gefascineerd kijken. Zoveel liefde voor de muziek, het doet een mens toch wel iets!

 

Voor je begint te denken dat dit een publi-reportage is, halen we als minpuntjes misschien toch aan dat de tweede zaal soms iets te nipt bemeten was (dat heb je als je voltallige publiek alle acts wil zien), dat het podium in die zaal wat hoger had gemogen. En dat drie foodstands voor ruim duizend bezoekers gedurende twee dagen niet echt veel variatie toeliet. Nog een geluk dat Thurston Moore twee dozijn bands had binnengeloodst om onze honger te stillen.

 

Tot slot zitten we nog met een levensgrote vraag: wie cureert Sonic City 2018? Razendbenieuwd zijn we!