Slow Pilot - Toch een echte rocker

De Casino, Sint-Niklaas, 19 april 2018

Gisteren nog met Hooverphonic op een Londens podium, vandaag het eigen debuutalbum voorstellen in De Casino. Het zijn drukke tijden voor Slow Pilot Pieter Peirsman. Dat hij maar niet crasht!

Waar zijn die pluchen zetels als je ze nodig hebt? Versta ons niet verkeerd, wij prefereren onze optredens meestal staand mee te maken, liefst nog midden in het gewoel, maar tijdens de set van Poltrock waren we maar wat graag weggedoken in het rode pluche om met de ogen dicht weg te dromen.

Veel was er toch niet te zien op het podium, aangezien David Poltrock met zijn rug naar het publiek zat. Geconcentreerd streelde hij het ivoor van de piano en het plastic van de synths. Hij draaide hij af en toe wat knoppen en stuurde dan stevige beats de zaal. Met andere woorden: we kregen zowel tracks uit het pas verschenen ‘Mutes’ als uit de dit jaar nog te verschijnen albums ‘Moods’ en ‘Machines’ voor de kiezen. Maar alles bleef instrumentaal en dus uitermate geschikt om bij weg te dromen.

Zo minimalistisch als de tracks op ‘Mutes’ klinken, zo weelderig is de sound van Slow Pilot op zijn debuutplaat ‘Gentle Intruder’. Voor wie de plaat nog niet in huis had, werd dat snel duidelijk met het titelnummer dat vanavond als opener mocht fungeren. Die song is immers de catharsis van het album: het start als een typisch singer-songwriter-nummer, maar zwelt dan aan tot de drie violen en de cello van het Belgian String Session Quartet het naar een climax duwen.

Frontman Pieter Peirsman leek zich op het podium van De Casino meteen in zijn sas te voelen. Misschien omdat het hier in Sint-Niklaas was dat Slow Pilot zo’n zeven jaar geleden voor het eerst het luchtruim koos. Met veel zelfvertrouwen (ongetwijfeld getankt bij Hooverphonic) leidde hij zijn band door de nummers van de plaat, maar ook door een paar nieuwe songs zoals Silent Hour dat net te laat kwam voor de plaat, het beukende Exodus dat het verhaal vertelt van een vluchteling onderweg van Syrië naar hier en False Pretense dat wat moeilijk op gang kwam, maar ook nog maar een paar keer gerepeteerd werd.

Opvallend was hoe stevig de motor van Slow Pilot klonk op deze cd-voorstelling. Black Widow kroop zachtjes van het podium, maar had een stevige rockstaart als was het meer een schorpioen en ook in Hard To Love waaierde de gitaar van Sebastiaan Leye lekker uit. Dat mocht ze nog het meest in Grow. Wat een fantastische gitaarpartij schudde hij daar uit zijn snaren!

Maar voor we daaraan toe waren, kregen we vooral de nummers met het strijkkwartet. Dat bleken er live meer dan vijf te zijn en zo bleven we lang wachten op de meer intieme tracks. Na zeven nummers gooide Slow Pilot tegen de verwachting in nog meer olie op het vuur met het nieuwe Exodus. Pas daarna werd de piloot even echt lieflijk met Dance The Night Away.

De Waaslanders sloten hun thuismatch af met single Anyone - de opvolger wordt trouwens Ghostwriter - maar moest toch verlengingen spelen. “Nog eentje!”, eiste een enthousiasteling. “Oei Maarten, dan moeten we er een paar schrappen”, riposteerde Peirsman gevat richting zijn bassist. Uiteindelijk duurde de bisronde toch drie nummers en kregen we nog Wolf, The Lonely Ones en het ferme orgelpunt Hoodoo. Wie zei daar ook alweer dat hij geen echte rocker was?