Roger Waters - Weergaloze totaalervaring
Sportpaleis, 12 mei 2018
Wanneer Roger Waters, voormalig bassist en zanger van het legendarische Pink Floyd, ons land vereert met een bezoekje, mag en kan je dat in principe niet missen. Dat bezoekje, ditmaal in het kader van zijn ‘Us + Them’-tour, staat namelijk telkens weer garant voor een weergaloze concertervaring om duimen en vingers bij af te likken. Dat was zaterdag (en vrijdag) in het Antwerpse Sportpaleis niet anders.
Tijdens zijn vorige tournee ‘The Wall Live’ (de meest winstgevende tour ooit van en door een soloartiest) zagen we hem in juli 2013 schitteren op de weide van Werchter. Vijf jaar later blijkt de inmiddels vierenzeventigjarige Waters nog altijd een klasbak te zijn wiens spectaculaire liveshows de ietwat exuberante ticketprijzen rechtvaardigen. Hij biedt zijn trouw publiek dan ook een totaalervaring: prachtige muziek (uit heden en roemrijk verleden) met een naar Sportpaleis-normen verbazend goed geluid, indrukwekkende, visuele hoogstandjes en technologische snufjes, een dodelijk efficiënte licht- en lasershow en – last but not least – een erg politiek getinte boodschap die als een rode draad door het optreden loopt.
Toch overheerste in deel één van de show het muzikale genot op zich. Na de van tape gespeelde intro Speak To Me kwamen Waters en zijn omvangrijke begeleidingsband het podium opgestapt en speelden ze een andere song uit het succesalbum ‘The Dark Side Of The Moon’, het rustige Breathe. Het eerste kippenvelmoment van de avond liet niet lang op zich wachten; toen de intro van One Of These Days, de magistrale opener van ‘Meddle’, uit de boxen schalde was het al raak. Ook het daaropvolgende Time was een voltreffer; en de vocale wisselwerking tussen de twee (achtergrond)zangeressen van Lucius tijdens de reprise van Breathe en vooral The Great Gig In The Sky kunnen we niet anders dan uitmuntend noemen.
Na Welcome To The Machine, een nummer uit het album ‘Wish You Were Here’, was het voor het eerst vanavond tijd voor actueel werk uit Waters’ meest recente plaat ‘Is This The Life We Really Want?’ (2017). Met overwegend akoestische songs als Déjà Vu, The Last Refugee (vergezeld van een aangrijpende videoclip op het grote scherm) en Picture That bewees hij in Antwerpen alvast niet uitsluitend op Pink Floyd-klassiekers te moeten teren om te blijven boeien. Al gingen vervolgens, ietwat voorspelbaar maar volledig terecht, heel wat smartphones in de lucht om het tijdloos mooie Wish You Were Here te kunnen filmen.
Dat vormde dan weer de prelude voor een machtige finale van deel één van dit concert, met drie tracks uit ‘The Wall’: The Happiest Days Of Our Lives en Another Brick In The Wall (Part 2 + 3), waarin een gelegenheidskoor samengesteld uit Antwerpse kinderen zijn moment de gloire mocht beleven voor het oog van duizenden toeschouwers. Ze zongen en dansten geestdriftig mee in hun oranje gevangenisuniform, tot ze dat uiteindelijk symbolisch afwierpen en fier het woord ‘Resist’ op de T-shirts toonden aan de massa.
En waartegen we dan zoal het nodige weerwerk moeten bieden, werd ons tijdens de pauze middels metershoge en niet mis te verstane projecties op het videoscherm duidelijk gemaakt door Waters: de verderfelijke, commerciële invloed van Facebook, allerlei vormen van propaganda, de militarisering van het politieapparaat, de niet stoppende oorlogsmachine, discriminatie, anti-semitisme, de wereldwijde opmars van neo-fascisme,...
Op zijn minst stof tot nadenken en een inspirerende boodschap die al langer dan vandaag een vast onderdeel van Waters’ optredens vormt. Tijdens de eerste songs van deel twee, lang uitgesponnen versies van Dogs en Pigs (Three Different Ones) uit het album ‘Animals’, deed hij er nog een schepje bovenop. Ook boven de arena middenin de zaal verrees nu een gigantisch videoscherm in de vorm van het Battersea Power Station (cfr. de hoesfoto van ‘Animals’), waarop onder meer niet zo flatterende afbeeldingen en quotes van de Amerikaanse president Donald Trump verschenen. Toen daar nog de Nederlandse volzin “Trump is een idioot”, aan werd toegevoegd, was de teneur zelfs voor de meest hardleerse, hardhorige duidelijk: Roger Waters steekt zijn aversie voor de huidige president van het machtigste land van de wereld niet onder stoelen of banken. Al hopen we uiteraard dat hij door gimmicks als het reusachtige opblaasbare varken, dat doorheen de zaal zweeft, en de slogans “Pigs rule the world. Fuck the pigs!” meer weet te bereiken en veranderen dan louter het creëren van goodwill bij (het merendeel van) zijn eigen publiek…
Muzikaal interessanter vonden we wat daarop volgde: nog een goede, nieuwe song (Smell The Roses) en een aantal onsterfelijke tracks uit ‘The Dark Side Of The Moon’. Werd Money nog ietwat snel afgehaspeld, bij het mooie tweeluik Brain Damage en Eclipse en vooral Us And Them konden we niet anders dan muisstil en zelfs een beetje week van binnen worden. Het themanummer van deze tournee was immers zelden zo actueel, in tijden waarin populistische politici (en hun volgers) de al dan niet zelf mee gecreëerde of in stand gehouden wij-zij-tegenstellingen tussen bepaalde groepen in de maatschappij gebruiken voor eigen (electoraal) gewin.
Bijna ongemerkt - zo goed was deze show - waren we al bij de bisnummers aanbeland. Bij de introductie van het verstilde Wait For Her, gebaseerd op een tekst van de Palestijnse dichter Mahmoud Darwish, kon Waters niet anders dan één van zijn stokpaardjes bovenhalen. Hij veroordeelde andermaal het imperialisme en neokolonialisme van Israël, naar eigen zeggen omdat geen enkel westers land dat met zoveel woorden en dezelfde overtuiging durft te doen. Een man naar ons hart.
Het concert eindigde in schoonheid met nog twee rustige, nieuwe nummers (Oceans Apart en Part Of Me Died) en een absolute klassieker uit ‘The Wall’, het prachtige Comfortably Numb (geschreven door Pink Floyd-gitarist David Gilmour). Het is wellicht nog wat vroeg om de wisseltrofee “Concert Van Het Jaar” (die vorig jaar te beurt viel aan Nick Cave in dezelfde zaal) uit te reiken, maar dit optreden van Roger Waters behoort alvast tot het lijstje van kanshebbers.
