Roger Waters - Grootser dan groots

Festivalpark, Werchter, 22 juli 2013

Elf maanden van het jaar leidt het dorpje Werchter een sluimerend bestaan. Eén maand lang is het evenwel alle hens aan dek, want dan lijkt het even te transformeren in het muzikale epicentrum van België. Het aantal muzikale zwaargewichten dat ook dit jaar weer zijn ding kwam doen op de illustere Brabantse weide in ons landje van een zakdoek groot was ook dit jaar weer indrukwekkend. Het begon ruim een maand terug met Muse op Werchter Boutique, daarna volgden ook uitverkochte edities van het vierdaagse en internationaal gelauwerde Rock Werchter en TW Classic dat kon uitpakken met niemand minder dan Bruce Springsteen als topper. En dan was er ook nog Roger Waters, het concert waar we persoonlijk het stevigst naar uitkeken.

Aan de vooravond van onze nationale feestdag zou Roger Waters een punt zetten achter de festivalzomer in Werchter. En om maar meteen met de deur in huis te vallen: van dat punt mag je gerust een uitroepteken maken, want Waters voldeed volledig aan onze nochtans torenhoge verwachtingen. We begrijpen dan ook amper dat ‘slechts’ 35 000 toeschouwers zaterdag getuige wilden zijn van deze fenomenale show. Maar je hoort ons niet klagen, want hierdoor konden we dan weer probleemloos een uitstekende plaats met dito zicht bemachtigen. En dat er wat te zien viel, is een understatement.

De inmiddels bijna zeventigjarige Roger Waters is vooral bekend als mede-oprichter en belangrijkste componist van de legendarische Engelse groep Pink Floyd, met wie hij in de jaren zeventig rockgeschiedenis schreef. Floyd’s elfde studio-album ‘The Wall’ (1979) geldt, met meer dan 40 miljoen verkochte exemplaren, als één van de best verkochte albums aller tijden. Een behoorlijk zware dubbelelpee (later ook verfilmd), die het weinig opwekkende verhaal vertelt van een succesvol muzikant die zich in een existentiële crisis bevindt. Pink Floyd toerde voor het eerst met deze plaat in 1980 en verblufte vriend en vijand met een voor die tijd ongezien spektakel.

Tien jaar later besloot Waters, die inmiddels geen deel meer uitmaakte van de band maar wel voor altijd het creatieve brein achter ‘The Wall’ zal blijven, dit huzarenstukje nog eens over te doen. De aanleiding, de val van de echte muur tussen Oost- en West-Berlijn, was te mooi om te laten liggen natuurlijk. In artistiek en financieel opzicht werd het echter een pijnlijke afgang voor de man. Maar kijk, het bloed kruipt waar het niet gaan kan, want in 2011 besloot hij opnieuw de hort op te gaan met zijn spektakelshow en verkoopt twee avonden op rij het Antwerpse Sportpaleis uit.

Nu zijn we 2013 en toert de rocklegende andermaal door Europa met ‘The Wall’. Roger Waters heeft de indrukwekkende indoor-show van twee jaar geleden ondertussen hertekend en nog uitvergroot, en het resultaat loog er niet om in Werchter. Nog voor we één noot muziek hadden gehoord zaterdagavond, waren we al overweldigd bij het zien van de 150 meter lange en 12 meter hoge muur langs weerszijden van het podium. Megalomaan of protserig? Verre van, want de videobeelden die tijdens het concert over de hele breedte van de muur geprojecteerd werden (afgewisseld met close-ups van Waters en zijn begeleiders) stonden volledig ten dienste van de songs en waren niet minder dan ontzagwekkend.

Ook tal van andere visuele hoogstandjes droegen bij tot de spektakelwaarde van het optreden, dat vanzelfsprekend bestond uit een integrale uitvoering van het mythische dubbelalbum uit ’79. Het vliegtuigje dat aan het eind van ‘In The Flesh’ te pletter stort bijvoorbeeld (inclusief schitterende surround geluidseffecten), de monsterlijke tekenfilmpop die meerdere malen zijn opwachting mocht maken, het opblaasvarken dat boven het publiek kwam zweven, het dictatorsplunje van Waters zelf, … De thematiek van 'The Wall' werd bovendien geactualiseerd, onder meer met videobeelden van de oorlogen in Irak en Afghanistan. En tijdens de pauze werden de portretten en bio’s van tal van onschuldige slachtoffers van geweld en vrijheidsstrijders wereldwijd op de gigantische muur geprojecteerd.

Behoorlijk zwaar dus, we zegden het reeds, en bij wijze van politiek statement niet mis te verstaan. Maar in de eerste plaats was dit concert, dat overigens pas na het invallen van de duisternis van start ging (under the dark side of the moon dus, zoals het past bij muziek van Pink Floyd), toch vooral een opwindend spektakelstuk dat je minstens een keer moet meegemaakt hebben. De Nederlandstalige tekstflarden die af en toe op de schermen opdoken (“Over mijn lijk”, “Dank u”…) waren zelfs aandoenlijk grappig, net als de speaker die ons vijf minuten voor aanvang van het tweede deel van de show aanmaande “om onze plaatsen weer in te nemen”. 

Ook muzikaal lieten Waters en co geen enkele steek vallen en het geheel klonk allerminst gedateerd na 34 jaar. Intens mooie momenten (Mother, Hey You, het pakkende Comfortably Numb) wisselden af met stevige hoogtepunten à la Another Brick In The Wall, Pt. 2 (mét een koor gevormd door een groep Belgische kansarme jongeren), Young Lust of Run Like Hell. Waters zelf was goed bij stem en ook zijn bandleden, die hij aan het eind van het optreden een voor een voorstelde, speelden erg strak. Kortom, dit was een topavond om nog lang van na te genieten.