Nick Cave & The Bad Seeds - Overweldigend
Sportpaleis, 13 oktober 2017
Vrijdag hadden we een afspraak met de geschiedenis. Nick Cave zou die avond ‘Skeleton tree’ (2016), met voorsprong zijn meest persoonlijke en intieme album sedert jaren, komen voorstellen in het Sportpaleis. Op het eerste zicht misschien niet meteen de meest dankbare omgeving hiervoor, maar al gauw werd duidelijk dat Cave en zijn Bad Seeds in topvorm verkeerden en een complete, uitverkochte zaal meer dan eens moeiteloos muisstil konden krijgen. Op andere momenten ging de man dan weer furieus te keer en ontketende hij al zijn innerlijke demonen, met als eindresultaat een weergaloos optreden dat we niet licht zullen vergeten.
Het concert begon met een in het duister gehuild podium, waarop een van tape gespeelde openingssong weerklonk: Three Seasons in Wyoming, uit de door Cave en diens rechterhand Warren Ellis gecomponeerde soundtrack voor de film ‘Wind river’ (2017). Ook de drie eerste live gebrachte songs, allen afkomstig uit ‘Skeleton tree’ (Anthrocene, Jesus Alone en Magneto), waren nog rustig en introspectief van aard. Toen al viel op hoezeer Cave tijdens deze tournee meer dan ooit tevoren het lijfelijk contact met het publiek in de zaal opzocht: hij zong de nummers helemaal vooraan op het podium en laveerde daarbij tussen de fans op de voorste rijen, van links naar rechts en weer terug.
Het eerste hoogtepunt in de set was voor velen (onszelf incluis) het uitgesponnen, naar een heftige climax opbouwende Higgs Boson Blues (uit ‘Push The Sky Away’ - 2012), gelardeerd met fijne verwijzingen naar ‘Boom Boom’ van John Lee Hooker. Vervolgens werden we zowaar teruggeflitst naar de beginperiode van Nick Cave & The Bad Seeds, met een verzengende versie van de titelsong uit debuut ‘From Her To Eternity’ (1984) en een al even explosief Tupelo uit ‘The Firstborn Is Dead’ (1985).
Over de akoestiek van het Sportpaleis hadden we ditmaal verrassend genoeg geen enkele reden tot klagen, over het artistieke niveau al helemaal niet. Want we hadden de indruk dat we hier vandaag een rasperformer aan het werk zagen. Een van de weinigen die het in zich heeft om ons te doen vergeten dat we ons in een van de grootste zalen van het land bevinden en niet in een of andere rockclub. Geruggensteund door zes onwaarschijnlijk getalenteerde muzikanten, ging Cave onverdroten verder op zijn elan. Hij beroerde ons met afwisselend recent (Jubilee Street, dat rustig begon maar intens eindigde, Girl In Amber, een naar de keel grijpend I Need You) en minder recent songmateriaal uit zijn indrukwekkende oeuvre. Onder andere het weemoedige The Ship Song viel in die laatste categorie, een nog pakkender Into My Arms waarbij hij expliciet aan de toeschouwers vroeg om het refrein mee te zingen, Red Right Hand en ook een machtige versie van The Mercy Seat.
Aan het eind van de reguliere set werd weer even gas teruggenomen met nog twee ingetogen songs uit ‘Skeleton Tree’. Tijdens Distant Sky werd op een videoscherm de beeltenis van de Deense sopraan Else Torp (met wie Nick Cave op plaat deze song zingt) geprojecteerd. En het titelnummer uit zijn meest recente werkstuk was andermaal een bewijs van het feit dat zijn actuele songs echte groeiertjes zijn. Toen we de plaat voor het eerst beluisterden waren we niet dadelijk overtuigd. Maar hier, in de context van deze schitterende liveshow en afgewisseld met ’s mans klassieke werk uit eerdere albums, bloeiden ze open en creëerden ze zowaar een intieme sfeer die we voorheen nooit mochten ervaren in het Sportpaleis.
De staande ovatie en het minutenlang aanhoudende applaus van de 23 000 gelukkige aanwezigen hierna was dan ook dubbel en dik verdiend. De buit was binnen voor Cave en de Bad Seeds. Het Sportpaleis lag aan hun voeten. Toch verbluften ze ons in de bisreeks zo mogelijk nog meer dan ze in de ruim twee uur daarvoor al deden. Tijdens The Weeping Song sloopte Nick de laatste nog resterende fysieke barrières tussen hem en de fans: hij stapte resoluut de zaal in en zong dit nummer vervolgens vanop een verhoogd podium aan de zijkant, waarbij hij meesterlijk het publiek bespeelde door hen afwisselend te doen meeklappen en op commando weer te doen stoppen. Zijn grote dankbaarheid jegens zijn trouwe fans, waarvan hij al eerder vanavond blijk had gegeven, bewees hij daarna door tijdens Stagger Lee vele tientallen van hen uit te nodigen op de bühne. Alweer een uniek moment voor de rockannalen, dat we nooit eerder meemaakten in deze bunker.
Met een prachtvol Push The Sky Away namen Cave en de zijnen afscheid van Antwerpen en stuurden ze ons de donkere nacht in. Maar de boodschap die de man met deze ‘Skeleton Tree’-tour wil overbrengen, lijkt ons duidelijk: zelfs in de diepste duisternis schijnt er uiteindelijk altijd een hoopvol lichtje. Nick Cave komt uit een van de zwaarste periodes in zijn familieleven, maar wist zijn gevoelens perfect te kanaliseren middels een prachtig album, een beklijvende documentaire (‘One More Time With Feeling’) en nu ook een reeks overweldigende optredens. Een hoogst ontroerende maar vooral memorabele avond!
Bekijk alle foto's hier.