Rock Werchter 2022 - Dag 3: Frustraties en danspassen

Werchter Weide, 30 juni 2022 - 3 juli 2022

Popmuziek regeerde dag drie van Rock Werchter met namen als Anne-Marie en Twenty One Pilots op de line-up. Wij kozen ervoor om de dag te beginnen met één van de tofste bands uit de lage landen.

Opnieuw waren we er weer lekker vroeg bij voor Goldband. Dit Nederlandse bandje bestaat zowaar uit drie voormalige stukadoors die plots de carriére een nieuwe wending wilden geven. Hier startte de set met De Wereld en zetten meteen alle vroegkomers in beweging. Meteen werden er ook enkele hits tegenaan geknald met Alles Kapot en Ja Ja Nee Nee.

Tijdens De Langste Nacht, gevolgd door een klein voorsmaakje van Witte Was werd ook nog eens voor sensatie gezorgd. Boaz Kok, één van de leadzangers, sprong van een verhoog op het podium en kwam in al zijn enthousiasme verkeerd neer. Liggend op de grond, omringd door eerstehulpmedewerkers, zette hij wel mooi door tot het einde van de song.

Na dit ongelukkige voorval speelden ze zeer toepasselijk Noodgeval, waarbij Boaz de befaamde zin “Mevrouw, Ik kan amper op m'n benen staan / Maar ik leef nog en stel me niet aan” mocht zingen. Hiermee werd duidelijk dat de show nog lang niet afgelopen was. Boaz zette de show voort op een kruk en maakte er nog het mooiste van.

Bij Dit Is Voor Jou werd gevraagd dat iedereen eens moest denken aan een geliefde, die ze verloren waren en werd hier en daar een traantje weggepinkt. Psycho zorgde dan weer een vette sfeer en zette iedereen aan het dansen om daarna af te sluiten met nog eens Witte Was.

KluB C was in de vroege namiddag goed volgelopen voor Yong Yello. In december van vorig jaar gaf de Antwerpse rapper nog een indrukwekkend optreden in De Roma. Om die prestatie te evenaren was het halfuurtje dat de man hier toebedeeld had gekregen te kort, maar het bleek wel net voldoende om alle singles erdoor te jagen en ook het allesomvattende Het Magnetisme Van De Goot er nog tegenaan te knallen.

Yong Yello – geboortenaam: Yello Staelens – bracht vorig jaar met ‘Marcel & Het Magnetisme Van De Goot’ een klein meesterwerkje uit. Een verhalende plaat waarop overigens elk gerapt woord goed te verstaan valt. De plaat gaat over Marcel en Marcel-achtige figuren: mensen die al iets te veel klappen van het leven hebben gekregen om ’s morgens nog gezwind en met goesting een nieuwe dag aan te vatten. Uiteindelijk doen we allemaal maar zoals in Super Mario: “Loop snel door en vermijd de stront.”

Teksten over kansarmoede (Luchtkasteel), depressie en erfzonde (Cirkels) werden vlotjes gebracht door een zichtbaar onder de indruk zijnde Yello en meegekeeld door een enthousiast publiek. Ja, wij hebben het wel voor Yong Yello. Dat hij enkel en alleen met echte muzikanten op het podium werkt en ook voor dat halfuurtje Rock Werchter zijn hele band had opgetrommeld, neemt ons nog meer voor hem in.

Iets minder volk was er opgedaagd voor Sabrina Claudio, ocharme. The Barn bleek nog voor geen kwart gevuld, toen ze ruim twintig minuten later dan aangekondigd aan de set begon. De vijfentwintigjarige schone heeft nochtans al vier platen uitgebracht, maar die hebben niet meteen voor veel deining gezorgd. Het goede nieuws is dat de meest recente plaat ‘Based On A Feeling’ de beste is en dat Claudio dus nog duidelijk aan het groeien is. Het minder goede nieuws is dat de nummers op de setlist netjes gespreid waren over alle platen. Hoogtepuntje was hitje Better Version, maar verder was er iets te weinig animo bij publiek en zangeres om van een memorabel optreden te spreken.

Dat je nochtans wel snel groeien kan heeft Phoebe Bridgers bewezen. Zij stond net na Sabrina Claudio in diezelfde The Barn en voor haar barstte de tent uit de voegen. Nochtans stond Bridgers op de afgelaste editie van Rock Werchter 2020 nog maar ergens in de namiddag op The Slope geprogrammeerd. Het is ‘Punisher’ dat haar muziek naar een groter publiek gebracht heeft. Het gros van de set kwam dan ook uit die plaat, maar het is een kniesoor die daar om maalt.

Phoebe Bridgers is een figuur: een schattig meisje dat folkliedjes met donkere teksten zingt, lieflijk in dat skelettenpak. Ze is niet voor één gat te vangen en kwam op terwijl Down With The Sickness van Disturbed door de boxen knalde. Hoogtepunten waren er veel: Motion Sickness, het oudje waarmee ze begon, het altijd prachtige Garden Song, Moon Song, waarvoor Bridgers knappe visuals van een maan had meegebracht die de tent in de juiste sfeer brachten, of I Know The End, dat met de apotheose altijd aan het einde staat en daar ook hoort te staan.

Maar één liedje stak nog boven alle anderen uit: Sidelines, de single die Phoebe Bridgers dit voorjaar uitbracht en die nog op geen enkele plaat te vinden is. Het nummer doet dienst als soundtrack bij de serie 'Conversation With Friends'. Grote kans dat het een los nummer blijft dus, maar het bewijst wel: we hebben het laatste en misschien ook wel het beste van Phoebe Bridgers nog niet gehoord.

Verhuizen naar Klub C was daarna de boodschap om daar ongeduldig te wachten op soulman Leon Bridges. Volledig in denim gekleed met zonnebril en zonnehoedje was hij bijna onherkenbaar. Tot hij begon te zingen, waarna het onmiskenbaar is. Dit was waar wij voor gekomen waren: een prachtige zwoele stem, rustige gitaren. Ideaal op een veel te warme zaterdagavond.

Moest Bridges op een mainstage hebben gespeeld, hadden we dat ook geen bezwaar gevonden. Met de zon op het bolletje, pintje in de hand en gewoon zweven. Smooth Sailin’ was één van de weinige songs, die we konden meezingen, maar ook dat was geen enkel probleem. Waarom zou je dit moeten meezingen? 's mans stem is meer dan genoeg. Ondanks dat die andere hit Texas Sun in samenwerking met Khruangbin werd gemaakt, kon het ons ook zo bekoren. Maar niets bracht ons meer in extase dan het prachtige River.

Er waren ook heel wat beats op zaterdagavond voor wie daar zin in had. Achtereenvolgens stonden BICEP en Jamie xx geprogrammeerd, in naburige tenten. Wie nog nooit van BICEP gehoord had: onderschat niet hoe populair dit dj-duo uit Belfast is. Dit najaar komen ze naar de Lotto Arena en ook de KluB C bleek een maatje te klein voor de twee. Andrew Ferguson en Matthew McBriar stonden met het gezicht naar elkaar toe te spelen en hadden alles uit de kast gehaald: de nummers werden ondersteund door knappe visuals waarin ladders en Tetrisblokken een cruciale rol speelden. Lasers werden niet gespaard en de tent ging uit de bol, van ontploffing naar ontploffing. Wie zichzelf wil verzekeren van een feestje weet dat er bij de heren van BICEP in de Lotto Arena eind oktober eentje te vinden zal zijn.

Er zijn er die beweren dat bepaalde bands niet thuis hoorden op deze dag van dit festival. Pukkelpop zou meer geschikt zijn. Toch deed Imagine Dragons iets wat twee andere headliners lieten liggen: het spelen van hun hits. Natuurlijk gaan we een band niet alleen hierop beoordelen. Ook muzikaal moet het goed zitten, maar qua sfeer was Imagine Dragons al zeker één van de smaakmakers. Een optreden van één uur en dertig minuten waarbij het grootste deel van een vol plein bijna alles kon meezingen. Als atmosfeer kan dat tellen!

Over politiek engagement van zanger Dan Reynolds hebben we gemengde gevoelens. De noodzaak van een Oekraïense vlag op het podium van Werchter kan bediscussieerd worden. Het is misschien niet aan de zanger van een popgroep om zich hier te moeien maar het kan evengoed dat de het duidelijk jongere publiek iets opsteekt van hun idool. We zagen een paar andere recensies die zich vooral hierop leken te focussen, opvallend voor magazines die dezelfde ‘lulkoek boven kwaliteit’ (en ja die quoteren we) op een nog minder subtiele manier door de strot van hun lezers duwt. In combinatie met de opvallende opmerkingen over het lichaam lijkt het vooral jaloezie van een klein Belgisch blad over een wereldgroep.

Uiteraard moeten we het ook over de muziek hebben. Liedjes als Radioactive en Demons zijn al vele jaren wereldhits. Ondertussen hebben de mannen van Imagine Dragons er nog wel enkele die kunnen tellen. Believer en Whatever It Takes werden door luid geroep ontvangen en ook Thunder gaf een elektrische impuls doorheen het plein. We gaan deze groep niet vergelijken met een band zoals Metallica maar als afsluiter van een popdag was het zeker te smaken. Herman Schueremans spreekt altijd over het innoveren van Werchter. Als je wil meegaan met de tijd, moet dit soort bands er altijd bij zijn.

Jamie xx is op zich een meer bekende naam en heeft al meer hits op zijn naam staan dan BICEP, maar de man had kennelijk besloten om het zijn publiek niet gemakkelijk te maken. Hij startte het feestje in The Barn met High On Your Love van Bobby Barnes, een nogal obscuur soulnummer uit de jaren zeventig om dat dan rustig te laten overvloeien in de eigen nieuwe single, LET’S DO IT AGAIN. Voor veel herkenning zorgde dat niet, want die single is niet bepaald opgepikt door de radio.

Wie hoopte op bekender werk als Loud Places of Stranger In A Room, was er duidelijk aan voor de moeite. Het was pas een stevig uur later, toen Jamie xx dan toch Gosh inzette, dat er nog eens een moment te vinden was waar Jamie een toegift deed aan het publiek. Hij was dus in een weerbarstige bui en we hebben geen idee wat hij allemaal op die platenspeler gelegd heeft, maar dat het goed ,was konden onze voeten de dag nadien getuigen. Er deed zich immers een grote zeldzaamheid voor: wij hebben gedanst. En als iemand ons zo ver kan krijgen, dan moet het wel goed geweest zijn.

Axel De Ridder, Lobke Van Gestel, Geert Verheyen

Foto: CPU - Nathan Dobbelaere