Pruillip - Opdracht volbracht
Trix, 21 december 2023
Pruillip nam ons eigenlijk meteen te grazen met dat album dat aan de buitenkant zo lieflijk aandoet, maar eens in de speler je ingewanden verscheurt. Dit concert smeekte dan ook gewoon om een verslag.
Hoewel B O I ondanks de enigszins misleidende naam volgens de aankondiging geheel vrouwelijk en queer zou moeten zijn, bleek leadgitariste Chloë Maes niet van de partij en vervangen door een mannelijk exemplaar, dat ons werd voorgesteld als Samir. Het was niet echt een bezwaar, want invaller Samir bewees zich bijzonder actief en grungy bevlogen en werd met de nodige solo's mooi ingepast in het wel aanwezige trio.
Deze jonge band heeft nog maar net een eerste single uit, maar dat belette hen alvast niet om de set met flair en passie af te werken. “Indietronica, gekruid met grunge”, omschrijven ze het zelf, al was het ietwat zoeken naar het -tronica-gedeelte of het moesten de toetsen in Drive geweest zijn. Let wel: dat nam niet weg dat de songs vlotjes binnengleden en dat het toch wel talrijk opgekomen publiek enthousiast reageerde. Het spelplezier spatte dan ook van de hele band af. In die mate zelfs dat bassiste Mariek Hutsebaut bij de afsluiter – zoals het van een grungeband verwacht kan worden – van nabij ging kennismaken met het publiek
Het lijkt erop dat België een fenomeen rijker is. Opmerkelijk wel dat de twee in Pruillip voor dit project wisselden van het instrument dat hen eigen is – Annelies Van Dinter speelt gitaar bij Echo Beatty en Louis Evrard speelt drums bij de Bert Dockx Band – om te komen tot een perfecte combinatie van wat we dan maar populair zullen noemen en buitenissig. Maar het gaat hen in elk geval perfect af, zoals al werd vastgesteld door (jg) in de recensie van het titelloze album van het duo.
Sommige songs worden met opzet in een soort van embryonale fase gehouden (Boterham, de instrumental die als “Nieuw” genoteerd stond op de setlist of de eenzaam zinderende gitaar van Evrard in Zonnedauw), terwijl andere liedjes dicht aanleunden bij wat je als rocksong zou kunnen omschrijven. Dan hebben we het over de hypnotiserende riff van Distracted of het ronduit geweldige Place All Your Cards, dat hier nog grimmiger huilde met de wolven dan het op plaat al doet.
Soms doemden (sic) – in ons hoofd althans – beelden op van Cocteau Twins, die meer duistere wegen verkenden, maar evengoed hoorden we er soms de koppigheid van een PJ Harvey in terug. Om Earth uiteraard niet te moeten vernoemen. De vocals van Van Dinter werden langs alle kanten door pedalen gestuurd en vervormd en de gitaren van Evrard werden door een indrukwekkende resem knopjes gestuurd voor ze de boxen en onze oren bereikten. Die knopjes werden uiteraard – noblesse oblige tenslotte – na de snerpend snijdende finale van Mirrors aan het eind van de set, allemaal losgelaten op de feedback die nog restte.
De set werd kort gehouden. Wij durven wedden dat dat niet alleen vanwege de eerder beperkte catalogus was, maar ook om de impact des te groter te maken. Opdracht volbracht dus. Pruillip heeft er een fan bij. En wij zijn vast niet de enigen.
