PJDS - Groot werk in kleine zaal

De Singer, 28 januari 2023

Het was maar na lang aandringen dat dit album en de bijhorende concerten er kwamen, vertrouwde tourmanager Elke Vandersypen ons toe voor het concert een aanvang nam. Maar wat zijn we blij dat dat aandringen loonde. En in De Singer ging het dan enkel nog maar om een try-out.

Pieter-Jan De Smet had trouwens familie bij zich. Niet om hem te steunen (hoewel...), maar om het voorprogramma te spelen. Support act ODO werd namelijk opgericht door twee jongere De Smets (De Smetten?) en Tijl Van Wambeke om als klassiek triumviraat (gitaar, bas, drums) flukse popsongs te reciteren. En dat doen ze zonder al te veel poespas en door de drie stemmen apart of in samenzang te laten horen. Het resultaat klinkt fris en enthousiast. Op 10 februari verschijnt de eerste single Dangerous, waarmee de set ook meteen werd afgesloten en die wij alvast wel zagen zitten.

Voor PJDS lagen de kaarten toch enigszins anders. Debuut 'Antidote' is intussen - “Godverdomme, ik zeg het nog eens: godverdomme” - dertig jaar oud. En met 'Extinct Birds' ligt er net een kakelvers ei in het nest. Vraag was hoe dat ei zou geserveerd worden. En dus werd besloten om in De Singer, het onovertroffen concertzaaltje in Rijkevorsel, een try-out te houden. Het was dan ook al lang, heel lang geleden dat deze band (met ook nog Frederik Seghers, Mirko Banovic, Teun Verbruggen en Jan Duthoy) nog eens was aangetreden. En er was zowaar hoog bezoek: Geoffrey Burton stak de oude vrienden heel graag een hart onder de riem. Maar dan nog zou de band gedreven gespeeld hebben, want de pure goesting spatte even vrolijk in het rond als het zweet van het aangezicht van de frontman.

Eigenlijk werd al meteen duidelijk dat de nieuwe songs op het podium mogelijk nog beter tot hun recht kwamen dan ze dat op plaat al doen. Black And Blue was mysterieus met De Smet al meteen in de juiste plooi, kronkelend achter de microfoonstandaard. Beach Head liet de funky kant van deze uitstekende band horen, iets dat ze later met de versie van Imitation Of A Planet (uit 'Siren') nog eens zouden overdoen, tot ieders groot jolijt. En If It Wasn't For Love blijft een intrigerende popsong, die steevast onder je huid kruipt.

Persoonlijk blijven wij een zwak hebben voor Doe, hetgeen in De Singer nogmaals bevestigd werd. Maar er waren nog de nodige andere hoogtepunten te noteren. Er was het golvende The Dew Was Still On Her dat van zacht naar hard evolueerde om dan met een soort van voodoofluitje terug op gang te worden gekrijst. En dan moesten de publiekslievelingen – Fire kreeg een geanimeerd jasje aangemeten en ook Baby's In The World kreeg een verleidelijk, maar nog steeds herkenbaar arrangement – nog passeren om zo zelfs een eenzame fan tot dansen aan te zetten. De meest lieflijke hoge stem (ook al is dat relatief) werd opgezocht voor Sister/Brother en even later nogmaals voor het titelnummer van de meest recente plaat. En met afsluiter My Soft Spoken Brother werd uiteindelijk een monumentaal punt achter het optreden gezet.

Maar er was (gelukkig) nog meer dan voldoende tijd voor een aantal bisnummers. En dan kon uiteraard de nog altijd onderschatte Belpopklassieker August niet ontbreken. Hier kreeg het een redelijk klassieke uitvoering ook al zette De Smet de rest van de band tot zijn eigen groot jolijt er al eens mee op het verkeerde been. Ferris Wheel werd nog opgedragen aan Geoffrey Burton en met de bijzonder onderkoelde versie van To Miss Someone van Feargal Sharkey werd dit bijzondere optreden afgesloten.

Het lijkt ons ondenkbaar dat deze show PJDS niet tot op één of ander groot festival brengt. Wie er vrijdag a.s. (3 februari) in de Ancienne Belgique bij is, krijgt gegarandeerd waar voor zijn/haar geld. En er zijn nog tickets...