PJDS - Siren

Beuzak Music

Nee, Geoffrey Burton is er niet meer bij, maar verdorie, wat een plaat maakte PJDS ook zonder die topgitarist!

 

Met 'Suits You' heeft dit 'Siren' niet veel te maken. De link met 'Light Sleeper' en 'August' is iets steviger, maar eigenlijk staat de nieuwe plaat van PJDS gewoon op zichzelf. En om ze te realiseren zocht De Smet naar rasmuzikanten om wat er in zijn hoofd zat te vertalen naar een plaat. Met bassist Mirko Banovic (Arno, Arsenal), oude rot Roland Van Campenhout en jong geweld Frederik Segers (Stadt, Kartasan), hier ook producer van dienst, bracht hij muzikanten van allerlei soort bij elkaar. Het resultaat is eclectisch, doet denken aan Peter Gabriel, Robert Wyatt, David Sylvian, Prince en David Bowie in willekeurige volgorde.

 

Opener Invitation Of A Planet is al meteen een funky schot in de veelkleurige roos met baslijntjes waarop het onmogelijk stilzitten is en achtergrondstemmen, die het geheel doen zweven. Peter Gabriel zou er verdorie trots op geweest zijn. Maar tegelijk blijft het ook een eigenwijs stukje muziek van de keikop die De Smet is.

 

Banovic' bas valt evenzeer op in Clean Clothes, waarop PJDS zijn hoogste stemmetje bovenhaalt. Net als dat bij Robert Wyatt het geval is, is die stem onvast, hetgeen de breekbaarheid ervan enkel maar ten goede komt. Dat stemmetje wordt doorgetrokken in Seperate Ways, dat ons met het percussie- en drumwerk alvast doet denken aan het late Japan en het vroege solowerk van David Sylvian. Voorwaar gedurfd, maar vooral geslaagd is dat opzet.

 

Prince' Ballad For Dorothy Parker horen wij een beetje terug in de lichtzwabberende toetsen waarover Brutes wordt opgespannen. Het doet ons denken aan het beste van wat de purperen paus op 'Sign O' The Times' laat horen. En de late Bowie kom je zowat in elke song tegen. Waarmee we ons lijstje hebben afgewerkt.

 

Toch zijn we nog maar halfweg een plaat, die verder blijft intrigeren en, naarmate je ze vaker beluistert, ook dieper gaat. PJDS is ouder geworden; zijn stem is niet meer wat het geweest is, maar hij doet geen moeite om dat te verbergen. Het hoort er gewoon bij en misstaat helemaal niet in het geheel, geeft het integendeel nog meer cachet.

 

Ain't Me is één lange verleiding en verwijst misschien nog het meest naar het oudere werk van De Smet. De tegendraadse saxofoon maakt het helemaal af, terwijl de spanning stijgt. “Someone's having fun / with a loaded gun / Someone's not the smartest one around here”. Je moet alvast geen tekeningetje bij de teksten maken. En zo zitten er nog doordenkers in.

 

Verwacht geen plaat, die je om de hals valt. Er wordt ook inspanning gevraagd van de luisteraar. Maar die inspanning loont. Meer nog, die inzet is net het zout op de patatten.