Phosphorescent - God met petje en bierbuik

Botanique, 23 oktober 2018

“Het is niet dat wij nog iets anders te doen hebben vanavond. Zolang hier mensen staan, blijven wij spelen”, sprak Matthew Houck van Phosphorescent en hij trok zijn fenomenale set door tot voorbij het sluitingsuur van de vestiaire.

 

De vestiaire was gelukkig nog open, maar wat was die jas uiteindelijk waard in vergelijking met een wondermooie versie van My Dove, My Lamb; onze complimenten aan de verzoeker trouwens. Dit was een parel van een slotnummer. Een nummer dat bovendien niet eens meer nodig was om deze passage van Phosphorescent als concert van het jaar te bestempelen.

Daarvoor hadden we immers als genoeg parels gekregen. Het geniale Terror In The Canyons (The Wounded Master) bijvoorbeeld, dat meteen volgde op het iet wat obligate openingsnummer New Birth In New England. Matthew Houck nam zijn publiek moeiteloos mee door de schoonheid van ‘Muchacho’ om vervolgens, zonder ook maar een greintje aan kwaliteit in te boeten, zijn nieuwe plaat ‘C’est La Vie’ rustig met hen door te nemen.

Alhoewel… het begon rustig met het prachtige There From Here om vervolgens via My Beautiful Boy - “A love song” - over te gaan in de noisy climax van Around The Horn. We zagen Houck en zijn zeskoppige band zich in het moment verliezen en toch de weg niet kwijt raken. Opvallend was vooral de mix van muzikanten waarmee Houck aantrad. De metalhead die, met het gezicht volledig achter de lange haren verschuild, de piano stevig onder handen nam, de fysicaleerkracht aan de gitaar, Jo Schornikow, Houck’s levensgezel als tweede toetsenist en dan spreken we nog niet over de figuur van Matthew Houck zelf. Onze muzikale god draagt zowaar een petje en heeft een bierbuik.

Christmas Down Under was vanavond het enige nummer dat de genialiteit van de plaat niet evenaarde. C'est La Vie No.2 daarentegen was onvoorstelbaar mooi. Solo aan de gitaar gaf Matthew Houck zijn woorden zo veel meer betekenis dan dat wij er tot nu toe in hadden gehoord. Traantjes werden weggepinkt bij wat zou kunnen uitgroeien tot één van de grote Phosphorescent-klassiekers.  

Want hoewel de aandacht, die hij krijgt, nog steeds beperkt is (en gelukkig maar), heeft deze man al zo veel prachtige nummers geschreven. Bijzonder krachtig klonk het grote pronkstuk Song For Zula. En toch brak ons hart bij My Dove, My Lamb opnieuw. Het is gevaarlijk om nu al een concert van het jaar aan te duiden, maar één ding is wel zeker: Bon Iver zal zijn best moeten doen in Vorst Nationaal.