#OLT24 - Emma Ruth Rundle - Zwart als koffie
Rivierenhof, 18 augustus 2024
“Every night I come back to life again / it’s my time to shine”, zingt Emma Ruth Rundle in Races, een nummer uit ‘On Dark Horses’. Maar vandaag maakte ze een uitzondering, want bij het krieken van de dag nam ze ons in het OLT Rivierenhof mee naar ‘Some Heavy Ocean’, het album dat dit jaar de tiende verjaardag viert.
“Sommige mensen hadden misschien gehoopt op een pianoconcert”, sprak Emma Ruth Rundle, “maar geloof me, de pianoliedjes zijn nog depressiever dan deze”. Ze verwees hiermee wellicht naar de ochtendglorenshow van Sofiane Pamart van vorig jaar of naar het meest recente album ‘Engine Of Hell’, dat ze vorig jaar integraal live speelde op Roadburn. Maar op deze tour eert ze dus de doorbraakplaat uit 2014.
“En misschien hadden jullie verwacht om de dag met een boost te beginnen, maar helaas, ik ben het”, klonk het later, toen het al licht werd en enkele mensen het amfitheater voortijdig verlieten. Het klonk als een verontschuldiging, maar dat was nergens voor nodig, want wie dit niet naar waarde kon schatten, had zich niet goed voorbereid, net zoals de mensen die drie jaar geleden zwaar geweld verwachtten van Amenra, toen die hier op hetzelfde ontiegelijk vroege ochtenduur een akoestische set kwamen spelen. Het enige geweld kwam toen uit de lucht vallen in de vorm van een niets ontziende regenbui.
Vandaag bleef het droog boven Deurne. Alsof zelfs de natuurgoden eerbied hadden voor deze sjamaan van de pijn. Want ja, toen we na het concert huiswaarts keerden, bleek het rondom wel geregend te hebben. Om die regen weg te houden, had Rundle geen wall of sound nodig. De donkere teksten, die er af en toe zwaar inhakten, waren voldoende.
‘Some Heavy Ocean’ was destijds een plaat waarop Emma Ruth Rundle de invloeden van haar opvoeding nog zwaar liet doorschemeren. Ze groeide op in een gezin waar veel folk werd gespeeld en werkte dertien jaar in folkmuziekwinkel McCabe’s in Santa Monica. Initieel koos ze voor de Keltische harp, maar nadien gaf ze de voorkeur aan de piano. Toen ze ontdekte dat dit instrument haar op één plaats kluisterde op het podium, leerde ze ook gitaar spelen.En gitaar was het belangrijkste instrument op ‘Some Heavy Ocean’. Het was dus niet meer dan logisch dat ze voor dit instrument koos voor deze tournee, ook al liet ze zich toch weer vastpinnen op één plaats, want ze speelde heel dit concert gezeten op een bankje.
Opkomen deed ze op de tonen van folktraditional Wild Mountain Thyme om de set af te trappen met haar persoonlijke lievelingsnummer uit het jarige album: Living With The Black Dog. Drie nummers lang bleven we bij ‘Some Heavy Ocean’ terwijl Rundle kreunde, fluisterde en kermde alsof ze de nacht nog niet wou loslaten en zich aan het donker moest ontworstelen. Daarna speelde ze met Citadel en Blooms Of Oblivion toch ook twee nummers uit pianoplaat ‘Engine Of Hell’ om dan terug te keren naar ‘Some Heavy Ocean’ met Haunted Houses en Shadows Of My Name. En daarmee hadden we het donkerste verjaardagsfeestje ooit gehad, want voor het slot van de show sprong ze zowel voor- als achteruit in de tijd.
“Iemand had me beloofd dat we een ochtendkoor van de vogels en kikkers zouden horen vandaag”, sprak ze. “Helaas ken ik geen enkel van hun liedjes.” Ze probeerde het geluid van een insect na te bootsen op de gitaar en daar kwam zowaar een vroege merel op af tijdens Darkhorse. Rundle hoorde hem zelf ook en stak verrast een wijsvinger op, als wou ze zeggen: “Horen jullie het ook?” Het was een momentje van licht in de donkere set. Ze joeg de gevederde heraut van de ochtend weer weg met Marked For Death uit de gelijknamige opvolger van ‘Some Heavy Ocean’, een plaat geïnspireerd door haar aandoening: adenomyose. En net toen de wereld zo ongeveer een normale kleur had gekregen, speelde ze The Color, een nummer geïnspireerd op een oude Amerikaanse folksong van op ‘A Year Of Spring’ het langspeeldebuut van The Nocturnes, de band bij wie ze speelde voor ze solo ging. Het was ook het eerste nummer van haarzelf dat ze ooit op de radio hoorde, toepasselijk genoeg tijdens het programma 'Morning Becomes Eclectic' op KCRW.
Voor de afsluiter mochten de fans kiezen. Het werd Real Big Sky, destijds ook de afsluitende song op ‘Marked For Death’. Een bisronde volgde niet. Het publiek vroeg er ook niet om. Het was zeven uur. Tijd om naar de bakker te gaan en de thuisblijvers te vergasten op koffiekoeken, croissants en... koffie, even zwart als de teksten van Emma Ruth Rundle.
