Amenra — Ochtendglorenconcert - Wat een zotte morgen

Rivierenhof, 22 augustus 2021

Het principe was eenvoudig: je komt verschrikkelijk vroeg uit je nest om een concert te zien terwijl de zon opkomt. Niet dus, hoewel ook dit wel iets had.

Het zag er nochtans helemaal niet zo slecht uit, toen wij de deur opentrokken en de straat er nat en verlaten bij lag. Het regende immers niet en dus waren wij al lang tevreden. Vol goede moed en voorzien van paraplu en regenjas gingen we op weg naar OLT Rivierenhof, al voorgenietend van wat een uniek concert moest worden.

En dat werd het uiteindelijk ook. Daar konden de plensbuien weinig aan veranderen. Meer nog: ze droegen bij tot een unieke mistig-rokerige sfeer. Het was wonderbaarlijk dat het overgrote deel van de toeschouwers trouwens vlotjes de regen trotseerde, zij het hier en daar schuilend onder de bomen of onder de tent boven de muzikanten, voor zover dat mogelijk was. Liever een kletsnat pak dan ook maar één noot te moeten missen. Het maakte de ervaring alleen maar intenser. En Colin H. Van Eeckhout betoonde dan ook nog eens zijn medelijden: “Ik vind het zo erg voor jullie dat jullie in de regen moeten zitten.” Het zou de enige verbale communicatie van het concert worden. Wel werd er gegroet nadat het concert was afgelopen en een staande ovatie hun deel werd, volkomen terecht trouwens.

Die volharding past bij het fenomeen Amenra. Wij kunnen ons moeilijk voorstellen dat, indien de band in de regen had gestaan, zij er de brui aan zouden hebben gegeven. Tenzij de techniek hen misschien in de steek had gelaten. Die techniek deed trouwens aan het begin van het optreden een beetje moeilijk, waardoor onvermoede knallen pas echt zorgden voor een wekkergevoel.

Vandaar dat we tijdens Plus Près De Toi nog een paar keer werden opgeschrikt, maar dat was gauw genoeg vergeten, want hoewel het gezelschap in een cirkel op het podium stonden opgesteld, golfde de sfeer zo door de arena en hoorde je zelfs – echt waar – af en toe de vogeltjes fluiten. Maar ook zij hielden het even later voor bekeken. Of zij even onder de indruk waren van het hele gebeuren als wij, laten we over aan Natuurpunt.

Want onder de indruk waren we wel degelijk. Het was moeilijk om niet in de ban te geraken van het zestal, gezeten op het soort kerkstoelen, waarvan sommige aanwezigen misschien het bestaan reeds lang vergeten waren. Een “traditioneel” Amenra-concert is al impressionant genoeg, de akoestische versie daarvan is dat misschien nog meer. Maar uiteindelijk bepaalt ieder dat gewoon voor zichzelf.

Uiteraard werd er naast klassiekers ook nieuw werk aangeboord. Voor Immer was één van de songs, waarvan de opbouw ons ademloos achterliet. De dubbele gitaarlijn maakte het uiteindelijk helemaal af. Opvallend was zeker de tweede stem van de violiste bij To Go On.: And Live With. Out. of de al even opgemerkte achtergrondzang bij The Longest Night, die de stem van Van Eeckhout nog extra deed uitkomen.

En dan waren er nog de covers van De Zotte Morgen – de bijna vanzelfsprekende afsluiter – en een mooie versie van Tim Buckleys Song To The Siren, duidelijk eerder geïnspireerd op This Mortal Coils aanpak, maar daarom niet minder mooi.

“Wat een zotte morgen!”, liet onze buurvrouw zich ontvallen. We hadden het niet beter kunnen omschrijven.