OLT18: Blonde Redhead, Imarhan, Snail Mail - Drie verschillende sferen

Openluchttheater, 19 augustus 2018

OLT18: Blonde Redhead, Imarhan, Snail Mail - Drie verschillende sferen

Wij zijn altijd in voor nieuwe ontdekkingen, maar eren ook graag onze veteranen en zo trokken we nog een keer naar het Openluchttheater te Deurne om Snail Mail en Imarhan voor het eerst live te checken en om te zien of Blonde Redhead het na al die jaren nog kon. Of dat een goed idee was, leest u verder.

Nee, wij waren niet echt vriendelijk voor Lindsey Jordan van Snail Mail in de kritiek op haar debuutalbum ‘Lush’. Vooral haar stem kon niet meteen imponeren. Maar oh boy, nam de negentienjarige wraak in het Openluchttheater! Zoals ze daar stond, kwetsbaar en alleen bij afsluiter Anytime en met die snik in haar stem was ze onweerstaanbaar.

Maar eigenlijk waren we al veel eerder overstag gegaan; ergens tussen Heatwave en Golden Dream, toen ze worstelde met de microfoon en de roodgestifte lippen nog roder kleurden dan haar Fender nadat ze zich daaraan stootte, maar toch doorging. En dan was er natuurlijk ook Pristine, de enige song die enkele mensen konden meelippen. Gelukkig deden ze dat niet te luid zodat ze dat heerlijke, hese stemgeluid van Jordan niet overtroffen.

Meezingen zat er bij Imarhan sowieso niet in. Deze funky broertjes van Tinariwen zingen in het Malinees en/of het Algerijns en moesten het vooral hebben van energetische Toearegrock gekruid met lekker gitaarwerk en exotische, maar dansbare ritmes, die minstens één voet onweerstaanbaar deden meetikken en vrouwenheupen deden wiegen.

Ondanks de traditionele gewaden, een djembe en een waterdrum omarmen deze jongens veel meer invloeden uit het westen dan grote broer Tinariwen (met wie ze een paar leden delen). Zanger-gitarist Iyad Moussa Ben Abderahmane deed zelfs wat aan Jimi Hendrix denken. Nu weten we waarom collega (JP) hen grappend “explosief als de auto’s in Mosoel” noemde!

En dan was het de beurt aan Blonde Redhead op deze eclectische avond. En weer kregen we een totaal andere sfeer. Bij Snail Mail was het er één die gevoelens opwekte van weemoed en “suburb boredom”; Imarhan klonk meeslepend, exotisch en hoopvol en de identieke tweeling Simone en Amedeo Pace en de Japanse Kazu Makino gingen voor dromerig, donker en bezwerend.

Dat werd al duidelijk vanaf openers Falling Man en Elephant Man, twee songs uit ‘Misery Is A Butterfly’ waarmee ze destijds voor het eerst wat zachter klonken. De teksten van dit trio bleven wel altijd erg diep gaan zoals deze twee songs uit 2002 met onderwerpen zoals vervreemding en het ongeluk van Makino ten volle aantoonden.

Helaas voor dit New Yorkse trio was er niet veel volk opgedaagd om te delen in de pijn. Het laatste album dateert dan ook al van vier jaar geleden en de laatste ep’s veroorzaakten weinig deining. Dat dit onterecht is, bewezen songs uit de laatste ep ‘3 O’ Clock’ zoals Where Your Mind Wants To Go en titeltrack 3 o’ Clock.

Nu Makino toch achter de mellotron had plaatsgevat, volgde Defeatist Anthem dat door Makino naar eigen zeggen bijna de vernieling in werd gespeeld. Daar merkten wij echter niets van doordat het trio de trein netjes op de sporen hield met strak samenspel.

Eerder vergat Makino ook al bijna de gitaar in te pluggen bij Loved Despite Of Mistakes en dat was vanavond de meest toepasselijke titel, want ondanks de kleine foutjes en de zenuwachtige trekjes werd Blonde Redhead op heel wat liefde getrakteerd; iets waar Makino en haar twee kompanen duidelijk van genoten. Als ze hadden gekund, hadden ze een bus ingehuurd om heel het OLT mee te nemen naar Paradisio waar ze de volgende avond optraden.

Opvallend was dat vooral het oudste nummer Symphony Of Treble op het meeste herkenningsapplaus kon rekenen. De song mocht ondertussen toch al twintig kaarsjes uitblazen. Maar ook al scoorde de band hier nooit een hit, toch kon ze uiteraard putten uit een rijk repertoire en zette ze een heerlijke set neer met een heel natuurlijke flow en werkte ze naar het einde toe naar een climax met stevige nummers als Spring And By Summer Fall en 23, allebei uit het album ‘23’ dat volgens Pitchfork bij de vijfentwintig beste shoegaze-albums aller tijden behoort.

Blonde Redhead mocht, nee moest dan ook nog eens terugkomen en maakte de cirkel rond met Doll Is Mine. Zo kreeg deze beetje vreemd samengestelde line-up toch de bekroning die ze verdiende. 

21 augustus 2018
Marc Alenus