Snail Mail - Lush

Matador Records

Hype hype, hoera. Pitchfork kroonde Lindsey Jordan tot meest wijze indie-rock-tiener en de hele zwik van muziekrecensenten volgt in hun spoor. Ocharme die smalle meisjesschouders.

Wat Jordan als Snail Mail op haar debuutalbum doet, is nochtans niets anders dan het verwerken van een eerste, onbeantwoorde liefde met alle gevoelens van wanhoop, verwarring en verveling tot gevolg.

Is het dan de ongelooflijke zangstem of het virtuoze gitaarspel dat deze plaat de collega’s een orgasme bezorgt? We dachten het niet. Zulke wonderbaarlijke stembanden zitten er niet in dat jonge keeltje. Jordan heeft eerder een wat monotone stem en maar een beperkt bereik. We raden de collega’s aan om eens dringend de platen van Fenne Lily, Soccer Mommy, Lucy Dacus, Bryde of Phoebe Bridgers op te leggen om een en ander in perspectief te plaatsen.

Ja, Jordan is nog een pak jonger dan de meeste van de genoemde artiesten en ‘Lush’ kent zeker zijn hoogtepunten, maar om hier een delirium van te krijgen, moet je toch wel weinig getraind zijn of erg fan zijn van lo-fi nineties indie en langgerekte noten en lettergrepen.

En jawel, de teksten van Jordan zijn doodeerlijk, maar eerlijk gezegd ook weinig origineel. De enige keer dat wij de fluostift bovenhaalden was bij het middenstuk Stick, met name bij de zin: “And it's a hard trip to the kitchen sink/ 'Cause I can't wash this one clean.” Helaas is de langste song van de plaat muzikaal dan weer niet de beste.

Pristine is dat wel. Daarom ook dat het op single werd geperst en de plaat vooruit ging. Het gevoel van de ware liefde die niet beantwoord wordt, is ons allen bekend en het vreemde verschijnsel dat je overal op straat je geliefde meent te zien is ook universeel.

Als achttienjarige zoiets in woorden gieten en koppelen aan een interessante songstructuur, is niet alledaags en verdient dan ook waardering, maar de hele plaat klinkt zo coherent dat je het gevoel krijgt dat je bijna tien keer dezelfde song met andere woorden hoort. Dat past bij de gevoelens die horen bij een liefdesbreuk, maar waar zit de boosheid? Was er echt geen plaats om eens goed uit te halen?

Slechts enkele keren wordt het patroon verbroken. Op die andere single Heat Wave bijvoorbeeld, waar we een meer dan leuke gitaarsolo horen. Ook de oorzalvende Franse hoorn op Deap Sea deed ons meer dan deugd en het fijne getokkel in Find An Out is ook meer dan fraai.

Snail Mail leverde dus inderdaad een prima debuutplaat af, maar het is niet het beste debuut dat we dit jaar al hoorden. Er is alleszins nog ruimte om te groeien. Snail Mail is niet de Jeanne D'Arc van de Amerikaanse indie en dat is maar goed ook, want we weten allemaal waar die eindigde.