Imarhan - Temet

City Slang

Ja, ook wij wisten niet waar we ons aan moesten verwachten toen we die nieuwe plaat van Imarhan, ‘Temet’, kregen. Uit de Google Translate-raadpleging werden we ook niet meteen wijzer. Maar verdorie, dat is ook helemaal niet nodig. Deze plaat staat als een huis. De onverstaanbare lyrics en onleesbare tracklist, die nemen we er zelfs graag bij.

Temet

In een tijdperk waarin bands over heel de wereld als paddenstoelen uit de grond schieten, heb je een goed concept, een stevige dosis skills en een snufje geluk nodig om de weg naar de top te vinden. En laten dat nu net drie elementen zijn waar Imarhan er meer dan voldoende van heeft. De band ontpopte zich in 2006 in Tamanrasset, diep in het Zuiden van Algerije, als een bondgenootschap tussen vrienden. Ondanks de woelige toestanden in de buurlanden, het roerige Mali en nog onrustigere Libië (Moammar Al-Qadhafi was toen nog het de facto staatshoofd), bleef Zuid-Algerije vrijwel gespaard van alle gruwelijkheden. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat de conflicten geen invloed hadden. Imarhan, oorspronkelijk Imarhan N’Tinezraf, wat zoveel betekent als “Mijn beste vrienden”, lijkt wel een smeekbede, een schreeuw om vriendschap en verdraagzaamheid in een periode van haat en onrust.

Die sfeer trekt zich ook door in de muziek. In navolging van het succes van Tinariwen, combineert ook Imarhan traditionele folklore met invloeden uit de rest van de wereld. Hun self-titled debuut, dat in 2016 uitkwam, was als een doos pralines onder de Algerijnse zon: heerlijk zoet, smeuïg en traditioneel, maar ook ongelooflijk zwoel en een tikkeltje westers. ‘Temet’ blijft daarop voortbreien, maar is net iets funkier. De typerend oosterse sound is wat meer aangedikt met westerse invloeden. Meer blues, meer funk, meer pit. Als een praline met een snufje cayennepeper, zeg maar.

Neem nu opener Azzaman. Die begint met een lekker tokkelende bas, om dan vergezeld te worden van een heerlijk pakkende gitaar die ongelooflijk funky klinkt. Voeg daarbij de traditionele percussie en de fraaie stukjes samenzang en je hebt een opener van jewelste. Tamudre en Ehad Wa Dagh zijn van het hetzelfde kaliber: eclectisch, rauw, ongetemd en groovy as hell. De plaat is trouwens ook erg goed gebalanceerd. Globaal gezien is ‘Temet’ erg dansbaar en dynamisch, maar er wordt ook ruimte gelaten om op adem te komen. Imuhagh en Tarha Nam zijn van die nummers; even catchy en smakelijk als de rest, maar gematigder in tempo en dus een welkome gast tussen al die onstuimigheid. Zo energiek de plaat trouwens wordt geopend, zo bedaard wordt ze afgesloten. Ma S-Abok is het type muziek dat je hoort op een zomerkamp van de Chiro, naast een kampvuur als afsluiter van een prachtige week. Heerlijk.

‘Temet’ is trouwens de meest rake titel die we bij de plaat zouden kunnen bedenken. Het is Toearegs voor “Connecties”. Dat is niet zomaar een verwijzing naar de verbinding tussen traditionele muziek en westerse disco, funk, rock en pop, maar het is ook een wake-upcall: enkel door verbondenheid en verdraagzaamheid kunnen we de culturele verdeeldheid overbruggen. Een mooie boodschap voor een mooie plaat. En de lyrics? Ach, ook zonder lyrics is ‘Temet’ even explosief als de auto’s in Mosoel (grapje!). Need we say more?

3 maart 2018
Jeroen Poelmans